[blok]Maksymalna odległość rażenia: 200m
Odległość rzutu: od 35 do 45m
Używany w trakcie I i II Wojny Światowej
Waga granatu: 700g

Granat obronny był granat ręcznym, który pełnił funkcję, jak sama nazwa wskazuję defensywne. Służył głównie do zwalczania piechoty wroga. Jego kształt przypominał duże jajo, którego skorupa była ponacinana, podobnie jak tabliczka czekolady. Powłoka granatu była zbudowana z grubej skóry. Wnętrze tejże broni wypełniał materiał wybuchowy. Jego waga wynosiła około 700g, doświadczeni żołnierze potrafili nim rzucać aż na 45 metrów.
Teraz może opowiem o zadaniach, które pełnił granat obronny. Jak wcześniej wspominałem służył on do zatrzymywania piechoty nieprzyjaciela. Maksymalna odległość rażenia odłamkiem wynosiła 200 m, a więc była kilkakrotnie większa od maksymalnej odległości rzutu (od 35 do 45m). Główną przyczyną, z powodu której granat obronny musiał być rzucany z ukrycia, np. rowu strzeleckiego, muru lub drzewa, był fakt że jego odłamki mogły porazić rzucającego. Była to broń bardzo skuteczna, podczas wybuchu dochodziło do rozerwania granatu na około 1000 odłamków, które rozlatywały się we wszystkich kierunkach. Granat obronny miał zapalnik czasowy działający z 3,4 sekundową zwłoką od chwili rzutu. Po wyciągnięciu zawleczki żołnierz przytrzymywał palcem dzwignię i w odpowiednim momencie wyrzucał granat z ręki. Wtedy zwalniała się dźwignia, za której sprawą dochodziło do wybuchu. BUM![/blok]

Autor: 694