[blok]Rodzaj broni: broń obuchowo sieczna
Najczęściej używany: XVI- XVIII wieku
Pochodzenie: Persja i Turcja
Waga:1,5kg
Długość: 80- 100cm

Czekan przywędrował do naszego kraju z Turcji i Persji na przełomie XVI wieku. Była to broń rodzaju obuchowo siecznego. Jej nazwa pochodziła od tureckiego słowa „czakmak”, co znaczyło: bić. Oręż ten, w małym stopniu różnił się od topora (jego obuch był dodatkowo garbowany). Miało to zapobiec wyśliźnięcia się broni w trakcie ataku. Czekan był także bardzo bliskim krewnym nadziaka, gdyż on także miał kształt młotka. Osadzony był na drewnianym stylisku, które wykonane było z mocnego i twardego drzewca. Na garbowanej rączce znajdowało się wcześniej wspominany młotek, który z jednej strony był zakończony zaokrąglonym ostrzem (spotykany był także ze szpiczastą końcówką). Głowice czekanów były niekiedy zdobione różnorakimi wzorami.
Oręż ten nie tylko służył do walki, nie które z nich były umocowane na tak długim drzewcu, iż mogły sprawować funkcję laski.
Była to ogólnie broń, do której nie przywiązywano tak wielkiej wagi w trakcie pojedynku.
Największą popularnością czekan cieszył się właśnie w naszym kraju i na Węgrzech.
U nas zazwyczaj używany przez husarię. Umieszczano go u prawego boku jeźdźcy. W trakcie zderzenia z wrogiem wyciągano tą, że broń i ostrym szpikulcem przekuwano naramienniki nieprzyjaciela. Czekan służył także do oszołomienia przeciwnika. Według mnie był to oręż bardzo groźny i potężny. To właśnie za jego sprawą obłąkany starzec, Michał Piekarski w 1620 roku dokonał zamachu na Zygmunta III Wazę, który został bardzo ciężko zraniony po uderzeniu w głowę.
I to właśnie ten incydent doprowadził do ustawy sejmowej jeszcze tego samego roku. Na jej warunkach zabroniono publicznego noszenia i używania czekana. W XVII wieku, wobec postępów w uzbrojeniu i zmianach w taktyce walki, broń ta była już mało znana. Owszem w Polsce używano ją jeszcze do XVIII wieku, lecz nie przywiązywano do niej tak wielkiej wagi.[/blok]

Autor: 694