[blok]Kyudo to nic innego jak sztuka strzelania z łuku yumi. Jednak nie jest to łucznictwo takie jakie znamy. W Europie liczyło się bowiem trafienie do celu, natomiast w kyudo celność oddanego strzału jest rzeczą drugorzędną. Tu chodzi głównie o poznanie samego siebie i dążenie do perfekcji. Jednak zostawmy na chwilę filozofię i skupmy się na historii tej sztuki.
Łuki były używane od bardzo dawna, niektórzy twierdzą, że nawet sześć tysięcy lat przed Chrystusem. Mimo, iż były ekskluzywną bronią, na początku używano ich głównie do polowań i magicznych rytuałów. Gdy ludzie zmienili tryb życia i uprawiali rolę łuk stał się symbolem władzy. Kiedy stał się bardziej powszechny służył do rozstrzygania sporów między dworzanami. W tym czasie powstały trzy główne szkoły: Henmi-ryu, Takeda-ryu i Ogasawa-ryu. Na rozwój łucznictwa duży wpływ miały wojny domowe, które pociągały za sobą rozwój sztuki wojennej. Dobrzy łucznicy posiadali wysoką pozycję w hierarchii ówczesnego państwa. Gwałtowny spadek wartości bojowej łuku odnotowano w XVI w., kiedy na wyspy japońskie przypłynęli Portugalczycy, przywożąc ze sobą broń palną. W czasie bitwy pod Nagashiro użycie broni palnej przez siły Ody Nobunagi i Iyeasu Tokugawy pozwoliło im odnieść miażdżące zwycięstwo nad armią rodu Takeda. W wiekach XVII i XVIII łucznictwo stało się zapomnianą sztuką i dopiero na przełomie XIX i XX wieku Honda Toshizane połączył łucznictwo bojowe i ceremonialne tworząc kyudo. W latach trzydziestych XX wieku doprowadzono do unifikacji kyudo, a w 1953 opublikowano podręcznik określający wszystkie zasady.
To tyle jeśli chodzi o krótką historię japońskiego łucznictwa. Teraz przejdźmy do tego co jest, mimo wszystko, w kyudo niezbędne, mianowicie sprzęt.
Zacznijmy od łuku yumi. Nie jest to zwykły łuk, bowiem nie dość, że jest długi na ponad 2 m, to jest również asymetryczny. Uchwyt mieści się mniej więcej w 1/3 łęczyska. Nie znaleziono na razie jakiegoś sensownego wytłumaczenia, dlaczego yumi tak wygląda. Obecnie jest wytwarzany z bambusa lub z tworzyw sztucznych. Średnia długość to około 220 cm, a naciąg to około 18 kg. Następna część to cięciwa, czyli tsuru. Obecnie można kupić cięciwy syntetyczne, naturalne i mieszane. Najbardziej cenione są te naturalne z konopi, które przy puszczaniu łatwo uwalniają strzałę i mają niepowtarzalny dźwięk. Kolejna część wyposażenia to strzały – ya. Są bardzo długie- osiągają nawet metr długości. Wytwarzane są z bambusa. Groty przypominają stożek, a lotki wykonane z piór dużego ptaka, mają ponad 15 cm długości. Kolejną bardzo pomocną rzeczą w strzelaniu jest rękawica yukage. Obecnie istnieją w odmianach 3,4, i 5-palczastych ze wzmocnionym kciukiem. Z pozostałego ekwipunku zostaje jeszcze keiko-gi – strój treningowy oraz mato- tarcza. Strzelnicą jest dojo, gdzie łucznik również medytuje. Cały proces strzału składa się z ośmiu punktów zwanych hassetsu. Poniżej tylko krótko opiszę każdą z faz.
-Ashibumi - ustawienie stóp.
-Dozukuri - poprawienie postawy.
-Yugamae - przygotowanie łuku.
-Uchiokoshi - podniesienie łuku.
-Hikiwake - napinanie łuku.
-Kai - zakończenie napinania.
-Hanare - strzał.
-Zanshin - powrót do postawy zasadniczej.
Jednak to nie sprzęt czyni z kyudo unikatową technikę strzelecką, ale aspekt duchowy, który jest najważniejszy w procesie strzelania. Strzelając, trzeba uwierzyć, że osiągniemy cel.
Kyudo jest wspaniałą sztuką, jednak niezbyt znaną w Polsce, co utrudnia podziwianie tego sportu lub nawet sprawdzenie się w nim. Z tego co się dowiedziałem jedyna polska szkoła kyudo istnieje w Łodzi, więc jeśli zainteresowałeś się kyudo i mieszkasz gdzieś w okolicach może to dobry moment, aby poznać tę piękną sztukę?[/blok]##edit_bymozejko 2005-11-21 21:22:20##ed_end##

Autor: 278