[blok]Nad Wielkim Morzem ponad czasu śladem
Co sączy przemijanie swym odwiecznym jadem
Kończą się Wszechziemia wszystkie kręte drogi
Tu, ponad wodą władztwo krzepko dzierżą bogi
Ni rybak tu, ni żeglarz, ni podróżnik jurny
Nie wystawia żywota na gniew bogów chmurny
Lecz o historyjach co drzewiej się tu wyczyniały
Gdy rozpustne burz palce nazbyt już hulały
Zachciej posłuchać, który w rękę wziąłeś już tę księgę
A nie będziesz narzekał, zaiste na czasu mitręgę…

W czasie onym , natenczas roku to łońskiego
Wziął i przybył był rycerz z kraju dalekiego
Włos był jego czarny niczym skrzydło kruka
Połyskliwy jak iskra , która ognia szuka
Wzrok gorejący jak ukrop ale mocny twardy
Niczym dwa krasnoludzkie górnicze oskardy
Co gdy skałę kuć poczną to ziemia się wstrząsa
Jako kmieć co ostatek piwa ręką z ust swych strząsa
Zbroja połyskliwa, miecz co stalą błyska
Jako groźne, z wilczej mordy sterczące zębiska.
Valdenem owego junaka byli ludzie zwali
A jego imię groźne jak grzywacz na spienionej fali
Strachem i niemocą wiążąc wszystkie groźne wrogi
Zamykając im ucieczki tajemnicze drogi.
Ówże Valden był stawił czoło bogom znamienitym
Co okryło go płaszczem chwały przeobfitym
Ludziom pokój darował, aby już bez strachu
Każdy mógł pracować w wodzie, polu , piachu.

Na widok śmiałka Beorden- bóg wiatru wyskoczył
I natychmiast go kurzawą i wichrem wyjącym otoczył
Lecz na nic huragany, tajfuny grożące śmiertelnie
Wszystkie żywioły wiatru spełzły nadaremnie
Valden krzepko miecz swój w mężnej dzierżył dłoni
I nie poddał się grozie napowietrznej toni
Gdy oręż ciął wichry wokół nieodmiennie
Jak ptak przyszpilony strzałą trzepoce daremnie
Heros wyciągnął nagle w górę swe ramiona
I zdawać się by mogło ,ze za chwilę skona
Lecz z ust jego padło natenczas magiczne zaklęcie
I pogrążyło siły wietrzne w niebytu odmęcie
Wichry się zwinęły niby w ogniu karty szczezłej księgi
I w niebyt poszybowały bez zbytniej mitręgi
I ze wstydem Beorden uciekł z pola boju
Dając wszem wokół wytchnienie, miesiące spokoju
Od gradobić , hulaszczych wiatrów i burz przeobfitych
Nadwyrężonych w walce, lecz teraz doszczętnie rozbitych.

Natenczas ruszył Seek i Goorthie podnosząc wołanie
Dwaj bracia nad wodą i ogniem mający władanie.
Tocząc przed sobą potężnych wód swych interwały
Z ogniem grzywaczy parując na brzeg galopowały
Niczym ognisto-wodnych koni w galopie tabun rozhukany
Pozostawiający po sobie mogił zamierzchłe kurhany
By z ziemi zetrzeć, zniszczyć do cna człecze szczenię
Które zagroziło odesłaniem bogów w nieistnienie.
Wespół z nimi ruszył także Mondarth, władca nocy
Porażając koszmarów dotykiem niemocy
Jako ciemny tuman wśród dnia słonecznego
Pożerający nicością czas świata jasnego.
I ruszyli na ziemi krusząc, rozbijając
Na pył wszelką przeszkodę, nic nie zostawiając
I zdało się patrzącym, że to koniec świata
Gdy Wielkomorze się rozdęło i na powrót splata
Tworząc na nowo wszelkie swe struktury
W poprzek i na wskroś, od dołu i z góry

Lecz Valden nie pozostał całkiem sam wśród nocy
Wezwał sojusznika z otchłani, tej najpierwszej z mocy
I ujęła się za nim Geri , Ziemia Matka
Co czasem sfałdowana, czasem na wskroś gładka
Ta, która ludzi po dziś na się nosi
Którą oracz o dobry plon wysiłku prosi
Ta, którą przepiękna zieleń od zawsze przystraja
Zwana: Rodzicielka albo li też Gaja.
Na jej widok boscy bracia wnet się ukorzyli
I już więcej wasalami ludziom nie grozili
Mondarth jeszcze marudzi, mrok się sroży jeszcze
Póki światło jutrzenki, niby błoto deszcze
Z lica wędrowca brud trudu myjące
Nie przegoniły go w otchłanie ogniem gorejące

I nastał Pax perpetuum, ocean radości
Co połączył dwa światy : bogów i ludzkości.

Chwała więc Valdenowi pokój niosącemu
I wytchnienie krainie całej dającemu.
Chwała mu i pieśń co w górę wysoko się wznosi
I męstwo i odwagę nad wszystko wynosi
By pośród przyszłych czasów , wszelkie pokolenia
Nie zapomniały sprawcy pokoju imienia.

Więc krzyknijcie tubylcy jak też napływowi
Chwała bohaterom – chwała Valdenowi[/blok]

Autor: 259