[blok]Joanne Kathleen Rowling urodziła się 31 lipca 1965 roku w Chipping Sodbury, koło Bristolu. Ponoć właśnie stąd wzięło się jej zamiłowanie do dziwnych i zabawnych nazw miejscowości. Jej rodzice byli londyńczykami, poznali się w pociągu, który wyjeżdżał ze stacji Kings Cross. Jej ojciec służył w marynarce wojennej, matka zaś była wrenką*. Mieli wtedy po osiemnaście lat. Pobrali się rok później. Po kolejnych dwunastu miesiącach na świat przyszła Joanne, przyszła pisarka.
Pierwsze lata swojego życia spędziła w Bristolu lub w jego okolicach. Gdy miała dziewięć lat jej rodzice postanowili przenieść się na wieś i zamieszkali w Tutshill, małej wiosce niedaleko Chepstow, w południowej Walii. Rozpoczęcie nauki w miejscowej szkole było dla Joanne dużym przeżyciem, szkoła ta bowiem była bardzo konserwatywna, zupełnie inna od tej, do której się przyzwyczaiła. Miejsca w klasie przydzielano ze względu na bystrość uczniów- Joanne na samym początku trafiła do rzędu dla tych mało inteligentnych. Wspomnienia z tego okresu wykorzystała później pisząc powieść o Harrym Potterze. Rolę nauczycielki przydzielającej miejsca, która swoją drogą była jednym z pierwowzorów Snapea, zajęła Tiara Przydziału, której decyzje były ostateczne.
Następnie przyszła kolej na liceum, które Joanne wspomina całkiem miło. Duży wpływ miała na nią wówczas pani Shepherd, nauczycielka angielskiego. Była to osoba wymagająca i surowa, ale równocześnie pełna zapału. Rowling wiele się od niej nauczyła i do tej pory utrzymuje z nią stały kontakt. W liceum poznała również Seana Harrisa, który przeniósł się do Tutshill z Cypru. Z biegiem czasu zaprzyjaźnili się i spędzali razem dużo czasu, robiąc wypady poza wioskę turkusowym fordem należącym do Seana. Dlatego właśnie samochód pana Weasley’a musiał być turkusowym fordem anglią. Jest to pewna metafora- Harry uciekł nim z domu Dursleyów, ona uciekała nim przed nudą. Postać Rona została zbudowana na podstawia Seana. Choć nie jest jego dokładnym odzwierciedleniem, ma w sobie dużo z jego cech.
W szkole Joanne nie lubiła sportu oraz zajęć praktycznych, w których była po prostu beznadziejna. Nigdy nie wychodziło jej to, co miała zrobić. Nie przepadała również za szkolnymi mundurkami, które miały kolor żółto-brązowy. Za to wprost uwielbiała angielski, pisanie wypracowań i zajęcia plastyczne. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie wyżyje z rysowania i dlatego nie pokazywała nikomu swoich prac. Do tej pory jednak rysuje dla przyjemności i uwielbia galerię sztuki. Jej ulubionym obrazem jest „Wieczerza w Emaus” Caravaggia. Kocha również teatr. Pierwszą sztukę obejrzała po ukończeniu szóstej klasy w Stratfordzie nad Avonem, a był nią „Król Lir”. Również tam zobaczyła „Opowieść Zimową”, wtedy właśnie po raz pierwszy usłyszała imię Hermiona. Do kina chodziła rzadko, gdyż w jej miasteczku takowego nie było. Równie nieczęsto oglądała telewizję. W domu państwa Rowling stawiano głównie na czytanie.
Po ukończeniu liceum studiowała językoznawstwo na uniwersytecie w Exter, decyzję tę podjęła pod wpływem rodziców. Z początku była rozczarowana. Spodziewała się spotkać ludzi takich jak ona, radykałów i pasjonatów. Z czasem jednak zawarła kilka przyjaźni. Do nauki przykładała się niezbyt dokładnie. W ramach studiów spędziła rok na praktykach w Paryżu, doskonaląc swój francuski. Po zakończeniu studiów przeniosła się do Londynu, zapisała się na kurs dla sekretarek i podjęła pracę w Amnesty International.
Na pomysł napisanie powieści o małym czarodzieju wpadła podróżując pociągiem na trasie Manchester- Londyn. Nie miała przy sobie akurat ani pióra, ani papieru, cały czas myślała więc o dopiero co stworzonych postaciach. Jeszcze zanim dojechała do Londynu była pewna, że będzie to seria siedmiu książek. Zaplanowanie całej fabuły zajęło jej blisko pięć lat. W tym czasie dokładnie obmyśliła, jaki los czeka każdego z bohaterów. W tym czasie przeniosła się do Manchesteru, pracowała w Izbie Handlowej, następnie na uniwersytecie. W końcu rozdarta między pracą a pisaniem, przygnębiona śmiercią matki, powzięła decyzję o wyjeździe. Bardzo dobrze wspominała czas, w którym nauczała angielskiego w Paryżu. Postanowiła zaryzykować, i w ten sposób znalazła się w Porto w Portugalii. Poznała tam swojego przyszłego męża, dziennikarza Jorge Arantesa. Rok po ślubie pary przyszło na świat ich pierwsze dziecko- córeczka Jessica. Małżeństwo nie było jednak udane. Joanne zdecydowała się na rozwód i powrót do Wielkiej Brytanii.
Zamieszkała w Edynburgu, gdzie znała jedynie swoją siostrę i jej męża. Aby wrócić do nauczania musiała zdobyć podyplomowe uprawnienia pedagogiczne. Był to dla niej okres bardo ciężkiej pracy. Swój czas musiała dzielić między naukę, wychowywanie malutkiej córki oraz kończenie pierwszej części przygód o Harrym Potterze. Kiedy książka była już gotowa, okazało się, że jest za długa i zbyt skomplikowana dla małoletnich odbiorców. Kilka razy odsyłano jej powieść. Maszynopis przyjął Christopher Little i w końcu udało mu się znaleźć wydawcę. Po dwóch latach, w lipcu 1997 roku, książka „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” została wydana. Książka zebrała przychylne recenzje, ale przede wszystkim spodobała się dzieciom. Wybuch popularności nastąpił, gdy prawa do książki nabył amerykański wydawca, Scholastic. Rowling po raz kolejny zaryzykowała i zrezygnowała z pracy, postanowiła zająć się tylko i wyłącznie pisaniem. Miała problem z ukończeniem drugiego tomu, gdyż obawiała się, że nie spełni oczekiwań czytelników. Tymczasem książka cieszyła się coraz większą popularnością, do autorki zaczęły masowo napływać listy. Kiedy rok później wydano drugą część powieści, „Harry Potter i Komnata Tajemnic”, w ciągu kilku dni znalazła się ona na szczycie listy bestsellerów. Kiedy wydano „Harryego Pottera i Więźnia Azkabanu” dzieci zaczęły ustawiać się w kolejce, aby kupić książki, a na spotkania autorskie przybywały tłumy. Rosła nie tylko popularność powieści, ale również samej pisarki. Joanne trudno było przyzwyczaić się do tego, że jej zdjęcia pojawiają się w gazetach, a ludzie rozpoznają ja na ulicy. Jednak poczucie spełnienia i szczęścia było silniejsze.
Od tej pory szczęście jej już nie opuszczało. Pod koniec 2001 r. ponownie wyszła za mąż za Neila Murraya, w marcu 2003 r. urodziło się jej drugie dziecko, tym razem chłopiec, David Gordon, a w roku 2005 kolejna córka, Mackenzie Jean. Pisarka w końcu zgodziła się, aby wytwórnia Warner wyprodukowała film oparty na jej powieści, przy czym zapewniono ją, że fabuła nie zostanie drastycznie zmieniona, a ona sama będzie miała wpływ na wiele spraw z ekranizacją związanych. Pierwszy film ukazał się w kinach w listopadzie 2001 r.
Jak do tej pory wydano sześć z siedmiu zaplanowanych książek o małym czarodzieju, z czego zekranizowano cztery z nich. Popularność serii rośnie z każdym dniem, i trudno sobie wyobrazić, żeby miało się to nagle skończyć.
Bibliografia:
1997- Harry Potter i Kamień Filozoficzny (Harry Potter and the Philosopher\'s Stone), polskie wydanie: rok 2000,
1998- Harry Potter i Komnata Tajemnic (Harry Potter and the Chamber of Secrets), polskie wydanie: rok 2000,
1999- Harry Potter i więzień Azkabanu (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban), polskie wydanie: rok 2001,
2000- Harry Potter i Czara Ognia (Harry Potter and the Goblet of Fire), polskie wydanie: rok 2001,
2001- Quidditch przez wieki (Quidditch through the ages), Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć (Fantastic beasts and where to find them)**, wydanie polskie: rok 2002,
2003- Harry Potter i Zakon Feniksa (Harry Potter and the Order of Phoenix), polskie wydanie: rok 2004,
2005- Harry Potter i książę półkrwi - polski tytuł roboczy (Harry Potter and the Half Blood Prince), polskie wydanie: rok 2006.
*WREN (Womens Royal Navy Force)- żeńska formacja pomocnicza brytyjskiej marynarki wojennej.
**Całkowity zysk uzyskany ze sprzedaży tych książek został przeznaczony na cele dobroczynne.[/blok]##edit_bysclavia 2005-12-13 15:53:56##ed_end##
Autor: 435
Nasz serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich zapis lub wykorzystanie. Więcej informacji można znaleźć w Polityce prywatności.