[blok] Hipogryf to jak większość z nas wie skrzyżowanie konia z orłem. Głowa jego jest głową orła z ostrym, długim dziobem o potężnej sile, ma opierzoną szyję a tuż nad łopatkami wyrastają mu skrzydła. Przednie nogi także ma opierzone a zamiast kopyt ma długie pazury. Mniej więcej w połowie grzbietu pióra przechodzą w błyszczącą sierść i reszta ciała jest zdecydowanie końska. Zad ma (według zapisów starożytnych) prostokątny kształt (coś jak czysta krew arabska) a tyle nogi są mocno umięśnione. Kolor sierści i piór nie jest określony, jednak zdecydowanie nie może być z przyczyn genetycznych zielono-różowo-żółty.
Opisany jest w „Orlandzie Szalonym”:

Nie rozumiejcie, aby on koń był zmyślony!
Własny był, naturalny, z gryfa urodzony
Ojca, a matki klacze; pióra miał i głowę,
Skrzydła i nogi przednie, i gębę ojcowe -
Hipogryfem go zwano - ale zaś ostatki
I insze członki były podobne do matki.
Na Ryfejskich się Górach, acz rzadko, więc rodzą,
Za Morzem Lodowatem, i stamtąd wychodzą.

Hipogryf się rodzi
Jak wiadomo Hipogryf to skrzyżowanie konia z orłem, więc rodzić się powinien jak koń lub orzeł. Otóż nie! Co prawda Hipogryf kopulują jak konie, jednak rodzą i wychowują bardziej jak strzyżyki czy kangury. To znaczy, że Hipogryf rodzi się całkiem nagi i wielkości mniej więcej jamnika, i chowa się do 3 miesiąca życia pod skrzydełkami mamusi lub na jej grzbiecie. Z tej okazji tatuś przychodzi z jedzonkiem do nory hipogryfów i karmi całą familię.
Wychowanie
Sami wiemy, jak wiele zależy od przebywania za młodości w dobrym środowisku i dobrego wychowania. Do 3 miesiąca życia hipogryfiątko przebywa koło matczynej „spódnicy”, następnie do około 6-7 miesiąca przebywa jedynie (na własnych nóżkach) przy mamusi i tatusiu. Uczy się polowania i tym podobnych sztuczek. Potem jest wcielany w życie grupy, zaczyna się bawić z rówieśnikami. Trzeba wam wiedzieć, że w wieku 8 miesięcy Hipogryf wygląda już jak dorosły, osiąga ostateczny wzrost, jednak jego szerokość i obwód mogą się zmieniać dowolnie.
Hipogryf na obiedzie
Głównym daniem w menu zwierzaka jest oczywiście mięso. Zjada on rybki, kurczaki, ptaszki, cielaczki, owieczki i tym podobne zwierzaki. Nie pogardzi jednak jakimś gulaszem z warzywami czy robaczkami (głównie z nudów). Nie będzie miał problemów żeby wgryźć się w ludzkie bebechy i zmierzyć ich długość, także nie liczcie, że możecie mu zabrać jedzonko sprzed nosa.
Hipogryf we własnym domku
Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej, a u hipogryfa w domu szczególnie przytulnie. Chociaż skrzydlate stwory umiłowały sobie otwartą przestrzeń, to jaskinia jak schronieniem nie pogardzą. Kiedy matka ma mieć dziecko, razem z ojcem zanoszą do jakiejś jaskini (dziury w ziemi, miejscu pod korzeniem drzewa) coś na kształt ściółki, czyli liści, mchu, gałązek i tym podobnych poduszek. W innym przypadku, kiedy na przykład wychowują dzieci, sypiają pod otwartym niebem.
To trzeba wiedzieć:
Hipogryfy mają swój honor, nie cierpią zniewag, nie lubią być oszukiwane. Aby oswoić hipogryfa, należy mu się pokłonić, a jeśli on nie odpowie tym samym, należy oddalić się kilka kroków do tyłu i uciekać gdzie pieprz rośnie. To stworzenia posiadające skrzydła, więc latają, ale biegać potrafią też bardzo szybko. Są bardzo silne, a ich dziób i pazury bardzo ostre. Hipogryf nie doceni na pewno jeśli zakłóci mu się spokój w nocy przynosząc na przykład smakołyki. Nie będzie też zbyt szczęśliwy, jeśli ktoś postanowi wmaszerować do jego domku bez pukania albo pogłaskać jego hipogryfiątko.
[/blok]

Autor: 70