Fantastyczna rozrywka


[Muzyka]


Iron Maiden

[blok]Zespół został założony w grudniu 1975 roku w Londynie przez Steve\'a.
Nazwa grupy pochodziła od średniowiecznego narzędzia tortur. W tym
czasie pojawiła się grupa młodych brytyjskich zespołów, które w
latach 1978-80 stworzyły zjawisko określane jako Nowa Fala
Brytyjskiego Heavy Metalu (New Wave Of British Heavy Metal, w
skrócie NWOBHM). Iron Maiden był jednym z najlepszych zespołów tego
nurtu.

W składzie grupy dokonało się w tym czasie wiele zmian
personalnych. Początkowo skład grupy tworzyli: Paul Day - wokal, Ron
Matthews - perkusja, Steve Harris - bas, Terry Rance - gitara i Dave
Sullivan - gitara. W tym składzie zadebiutowali w pubie Cart & Horses
w Stratford. Wkrótce Daya zastąpił Dennis Wilkock a Sullivana i
Rance\'a - Bob Sawyer i Dave Murray. W 1977 roku zaprosili do
współpracy Tony\'ego Moore\'a (klawisze), Terry\'ego Waprama (gitara) i
Barry\'ego \'Thundersticka\' Grahama (perkusja). Po pierwszym koncercie
w tym składzie, Harris uznał, że klawisze w Maiden to kiepski
pomysł i tym samym wyrzucił Moore\'a. W połowie tego samego roku
Wilcock przeszedł do V1, a Thunderstick do Samson. Obok Murraya i
Harrisa pojawili się Paul Di\'Anno (wokal), Doug Sampson (perkusja) i
zmieniający się jak w kalejdoskopie gitarzyści - Paul Clairns, Paul
Todd i Tony Parsons.Wiosną 1977 odszedł Wapram, powrócił natomiast
Murray. Znów działali jako kwartet, koncertując bez większych
sukcesów w londyńskich pubach. 31 grudnia 1978 roku zespół nagrał
taśmę demo z czterema utworami (Prowler, Invasion, Iron maiden,
Strange world), która zyskała rozgłos dzięki DJ-owi Nealowi Kayowi.
Wkrótce menedżerem grupy został Rod Smallwood, który zaaranżował
pierwszy występ zespołu w pubie Marquee. Zaledwie miesiąc później
doprowadził do podpisania kontraktu z firmą EMI. W listopadzie 1979
roku ukazało się demo \'The Soundhouse Tapes\', zawierające trzy
(Prowler, Invasion, Iron maiden), a nie cztery utwory (bez Strange
World). Było to spowodowane brakiem funduszy. Pod koniec roku EMI
umieściła aż dwa utwory (Sanctuary i Wrathchild) grupy na składance
\'Metal For Muthas\'.

W karierze grupy nastąpił przełom i muzycy mogli przystąpić do nagrywania
debiutanckiego albumu. Skład zespołu w tym czasie wyglądał następująco:
Steve Harris (bas), Dave Murray (gitara), Paul Di\'Anno (wokal),
Dennis Stratton (gitara) i Clive Burr (perkusja). Szybko nagrany longplay o tytule
\'Iron Maiden\' sprzedawał się nieźle, docierając do 4 miejsca na liście
najpopularniejszych płyt w Anglii, w czym pomogło grupie tournee z
Judas Priest. Po zakończeniu trasy, Dennis Stratton został wyrzucony
z zespołu i tak na prawdę nikt nie wie dlaczego. Harris twierdzi, że
Dennis nie pasował do zespołu itd. W październiku, zespól zatrudnił
Adriana Smitha. By Smith wgryzł się w zespół, Maideni zagrali
jeszcze dodatkowe 4 koncerty w UK w ramach pierwszej trasy. W 1981
nagrali z nim następny album, \'Killers\'. Płyta stała się przebojem,
a zespól zyskał wielką popularność wśród fanów heavy metalu, ale
równocześnie została ostro skrytykowana przez prasę. Podczas trasy
koncertowej do albumu zespół musiał opuścić (a raczej wyrzucono go)
Paul.Jaki był tego powód? Częste koncerty, narkotyki i alkohol
wykańczały go. Zespół stanął przed trudnym zadaniem. Musieli znaleźć
nowego wokalistę i dokończyć trasę. Nowym wokalistą został Bruce
Dickinson (ex Samson).W 1982 roku zespół wydal album \"The number of
the beast\". Płyta odniosła spektakularny sukces docierając do 1
miejsca na liście najpopularniejszych płyt w Anglii i ciesząc się
powodzeniem także za oceanem, a utwory takie jak \'The Number of the
beast\' czy \'Run to the hills\' szturmowały listy przebojów.

Tymczasem z powodów zdrowotnych zespół opuścił Clive Burr, a jego
miejsce zajął Nicko McBrain, były perkusista francuskiej grupy Trust,
a wcześniej formacji Streetwalkers. Następny album \'Piece of mind\' z
1983 roku znowu odniósł sukces, zwłaszcza w USA, gdzie dotarł do 14
miejsca na liście \'Billboardu\'. Single \'The trooper\' i \'Flight of
Icarus\' stały się przebojami, a sam album zdobył status platynowej
płyty. W grudniu 1983 czytelnicy magazynu \'Kerrang\' wybrali \'Piece
of mind\' i \'The number of the beast\' albumami wszechczasów. Rok 1984
przyniósł kolejny album grupy - \'Powerslave\' - który ponownie
szturmował listy przebojów po obu stronach Atlantyku. Jednocześnie
zespołowi zarzucano kopiowanie samych siebie, zarówno w warstwie
tekstowej, jak i muzycznej. W sierpniu grupa rozpoczęła trasę World
slavery tour od koncertów w Polsce. Była to największa trasa w
historii zespołu, trwała aż rok i po raz pierwszy została zrobiona z
tak wielkim rozmachem. Wystrój sceny został przygotowany \'pod
album\', przypominał okładkę promowanego albumu \'Powerslave\'. Podczas
koncertów w Kalifornii i Londynie nagrano materiał na wideo i album
koncertowy (\'Live after death\') wydane w 1985 roku. Kolejny album
\'Somewhere in time\' przyniósł nieco odmienny charakter niż
poprzednie płyty. Znalazło się na nim więcej melodyjnych utworów, a
brzmienie wzbogacono o syntezatory. W Anglii longplay doszedł do 2
miejsca na liście przebojów, a w USA zajął 11 pozycję na liście
\'Billboardu\', sprzedając się w ponad milionowym nakładzie. Trasa
koncertowa promująca album trwała 7 miesięcy i zespół po raz drugi
koncertował w Polsce (Katowice, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Łódź,
Warszawa). World slavery tour (Warszawa, Łódź, Poznań, Wrocław,
Katowice). W 1988 roku zespół wydał kolejny album - \'Seventh son of a
seventh son\' będący jednym z najlepszych krążków w dorobku zespołu. W
styczniu 1990 roku odszedł Adrian Smith, by poświęcić się swojej
formacji solowej. Z udziałem nowego gitarzysty grupa nagrała album
\'No prayer for the dying\' (1990). Słychać tu brak gitary Smitha, a
album generalnie spotyka się do dnia dzisiejszego z bardzo rożnymi,
często skrajnymi opiniami. Na początku 1991 roku utwór skomponowany
przez Dickinsona - \'Bring your daughter to the slaughter\' doszedł w
Anglii do pierwszego miejsca na liście najpopularniejszych piosenek.
Idąc dalej, w 1992 ukazał się nowy album - \'Fear of the dark\',
będący jak do tej pory najdłuższym albumem Maiden, a równocześnie
chyba najbardziej nierównym - zawiera on kilka rewelacyjnych
kawałków, ale są i kompletne gnioty. W lutym 1993 roku Dickinson
niespodziewanie ogłosił, że opuszcza zespół. Pożegnalny koncert z
jego udziałem odbył się 28 sierpnia 1993 roku w Londynie. Nie był to
zwykły koncert Dziewicy, był przeplatany przedstawieniami (a raczej
tanimi sztuczkami) Simona Drake\'a. Zostalo tez wydane wideo z tego
koncertu (Raising hell). W czasie przesłuchania kandydatów na nowego
wokalistę zespół wydał 3 albumy koncertowe - A real live one, A real
dead one (1993) oraz Live at Donington 1992 (1993). Ostatecznie w
1994 ogłoszono, że nowym wokalistą zespołu został Blaze Bayley z
formacji Wolfsbane. Wielu ludzi przestało wtedy śledzić losy
zespołu. Dlaczego? Jego głos nie dorównywał Dickinsonowi. Z nowym
wokalistą Maideni zaczęli grać nową muzykę. O ile piosenki
pochodzące z dwóch albumów z jego udziałem wypadały bardzo dobrze, o
tyle stare numery jego wykonaniu zwykle brzmiały marnie - tonacje
zupełnie nie na ten głos. Wraz z Blazem grupa przystąpiła do pracy
nad kolejnym albumem i w 1995 roku ukazał się album \'The X Factor\'.
Utwory na nim zawarte różnią się od starszych kompozycji grupy, ale
także są przebojowe. Zespół rozpoczyna trasę koncertową promującą
album, podczas której wystąpił w Polsce (Warszawa). W 1996 roku
ukazała się składanka \'The Best Of The Beast\', która jest
uwieńczeniem 20-letniej działalności zespołu. Zawierała też jeden
nowy utwór (Virus). Na dwóch płytach znalazły się utwory ze
wszystkich albumów. Zespół rozpoczął także nagrywanie nowej płyty -
Virtual XI, która ukazała się w sklepach w 1998 roku. Utwory
znajdujące się na płycie znacznie różnią się od poprzedniej
produkcji, są melodyjne. Widać także, że nowy wokalista ograł się
już z zespołem i coraz pewniej się w nim czuje. Album był promowany
krótką trasa piłkarska po Europie i później trasą koncertowa. Iron
Maiden ponownie zawitali w Polsce, tym razem zagrali w katowickim
Spodku.

Na przełomie 1998 i 1999 roku zespół opuścił wokalista Blaze
Bayley, a na jego miejsce powrócił Bruce Dickinson. Do grupy
dołączył także były gitarzysta - Adrian Smith. W lipcu 1999 roku
zespół rozpoczęła krótką trasę koncertową promującą grę \'Ed Hunter\'
(na której poprzedzał ich Megadeth). Zespół musiał przerobić stare
kompozycje ze względu na trzeciego gitarzystę. Dało to świeży powiew
ich muzyce. W nowym składzie i pod okiem producenta Kevina Shirleya
grupa przystąpiła do nagrywania, przez wielu oczekiwanej nowej
płyty. Zwiastunem nowego wydawnictwa był singiel \'The wicker man\'.
Ostatecznie album \'Brave new world\' ukazał się 29 maja 2000 roku.
Promująca go trasa koncertowa rozpoczęła się 2 czerwca we Francji. I
tym razem Ironi nie zapomnieli o polskich fanach. 20 i 21 czerwca
mieliśmy okazję posłuchać Dziewicy na żywo (najpierw w Katowicach, a
następnego dnia w Warszawie). Trasa zakończyła się 19 stycznia 2001
roku koncertem w Brazylii na festiwalu \'Rock in Rio III\'. Bruce
ogłosił wtedy, że nagrywają ten koncert i w przyszłym roku wydadzą
płytę.

Na tym nie kończy się historia Iron Maiden, ale musimy
jeszcze trochę poczekać..........

Napisane w oparciu o:
http://ironmaiden.rockmetal.art.pl/biografia.html[/blok]##edit_bynatanael 2006-02-05 15:44:24##ed_end####edit_bynatanael 2006-02-05 15:49:00##ed_end####edit_bynatanael 2006-02-05 15:50:19##ed_end####edit_bynatanael 2006-02-05 21:06:25##ed_end##


Autor: 944


Nasz serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich zapis lub wykorzystanie. Więcej informacji można znaleźć w Polityce prywatności.

ZAMKNIJ
Polityka prywatności