[blok]Każdemu młodemu człowiekowi od dziecka wpajana jest zasada, że książki dają wiedzę. Samo słowo „książka” kojarzone jest z zasobem wiedzy jaki ma wnosić w nasze życie. W szkole książki są pojmowane jako lektury mające na celu ukazać nam dawny świat i myślenie ludzi wcześniejszych epok. W życiu dają nam one rozrywkę i szansę oderwania się od rzeczywistości. W. S. Maugham pisał: „Przyzwyczaić się do czytania książek, to zbudować sobie schron przed większością przykrości życia codziennego”. Prawdą jest, że człowiek lubi się czasem wcielić w życie i losy kogoś innego, przeżywać przygody bohatera, dzielić jego cierpienia i radości. Nawet sam autor po części identyfikuje się z bohaterem swego dzieła. W literaturze współczesnej zauważalny jest odskok od szarej rzeczywistości codziennego życia. Pojawia się coraz więcej powieści o walecznych rycerzach i bohaterach rodem ze średniowiecznych legend. My czytając tą literaturę sami stajemy się jej bohaterem.
„Książka jest utrwaleniem i umiejscowieniem w czasie płynnej treści przeżyć, czytanie to czynność odwrotna, powrót do gorącego wnętrza poprzez powierzchnię znaczeń i obrazów.”
M. Jastrun

Każde dzieło literackie, poetyckie, malarskie, rzeźbiarskie, czy muzyczne ma za zadanie wywrzeć wrażenie na widzu, słuchaczu czy czytelniku. Każdemu z nas choć raz z pewnością zdarzyło się popłakać nad książką, lub przy jakiejś piosence. Jest to więc potwierdzeniem tezy, iż w pewien sposób utożsamiamy się z danym dziełem.
„Nieudana książka to taka, która pozostawia czytelnika niczym nietkniętym, w niczym nie zadraśniętym.”
A. Gide

Sentencja ta uwidacznia ścisły związek strony emocjonalnej czytelnika z dziełem.
Książki są materią, która kształtuje naszą wyobraźnię, są czymś czego nie da się ująć w filmie. Gdy czytamy dzieło nasza wyobraźnia staje się częścią tekstu. Stare dzieła ukazują nam jak niegdyś człowiek postrzegał świat, jak myślał i widział otaczającą go rzeczywistość. Literatura jest polem do popisu dla autora, jego przemyśleń i przekazów dla czytelnika. Książki są właśnie „okularami”, które zakładamy gdy wgłębiamy się w ich treść. Stare księgi są „okularami” o innym kolorze szkieł niż ówczesne dzieła. Każda książka ma inny kolor szkieł, przez które każdy z nas patrzy wczytując się w jej tekst. Z każdą kolejną epoką zmieniają się realia, poglądy, zmienia się człowiek, zmieniają się więc też kolory szkieł. Literatura jest okularami, przez które oglądamy świat takim jakim był w danej epoce.
Współczesna literatura często powraca do przeszłości, lub opisuje to co ma zdarzyć się w przyszłości, lecz opisuje też teraźniejszość. Często miesza się przeszłość z teraźniejszością i przyszłością. Zakładając te magiczne „okulary” widzimy przeszłość, z której narodziła się dalsza kultura, lub przyszłość, która dopiero się narodzi, ewentualnie teraźniejszość, w której żyjemy.
„Książka – najczystsza istota ludzkiego ducha.”
T. Carlye

To właśnie literatura, a nie film daje pole do popisu naszej wyobraźni. Każdy z nas odnosi inne wrażenia czytając. Nie ma na świecie dwóch ludzi, którzy identycznie odebraliby ten sam tekst. Bowiem:
„W książce to tylko może znaleźć człowiek, co ma w sobie.”
J. I. Kraszewski

Książki są tym czego nie daje nam film ani komputer. Są one matrycą, na której formujemy nasze myśli i wyobrażenia pod wpływem słowa. Nie widzimy już gotowych obrazów, lecz sami jesteśmy ich twórcami. Na zakończenie chciałam przytoczyć cytat Narcyzy Żmichowskiej:
„Już dosyć prawdziwie pięknych napisano książek, teraz czas je w czyn zamienić i czynem iść tak daleko – tak daleko – aż się życie z książką zrówna, świat z myślą dziesiejszą.”
[/blok]

Autor: 197