[blok]Za czasów Attyli, władcy Hunów organizacja sił zbrojnych opierała się na systemie plemiennym. Każde plemię liczące ok. 50 000 ludzi, wystawiało swój 10 000 odział, których dowódcy podlegali bezpośrednio władcy.
Armia Huńska składała się wyłącznie z zaopatrzonych w łuki jeźdźców. Ich niewielkie konie, o mocnych, twardych kopytach, ze zmierzwionymi długimi grzywami słynęły ze swojej niezwykłej wytrzymałości i odporności na choroby. Były one też dobrze wyszkolone by reagować nie tylko na łydkę, ale i komendy głosowe, co pozwalało wojownikowi na precyzyjne strzelanie z łuku nawet w pełnym galopie. W czasie bezpośrednich starć rumaki wspierały swoich panów gryząc i kopiąc napastników.
Taktyka Hunów opierała się przede wszystkim na umiejętnościach strzeleckich łuczników. Każdy uzbrojony w łuk o długości 1,5 metra potrafił posłać strzałę na odległość równą 100 metrów, a swoich wrogów zasypywać gradem strzał. Ponadto każdy posiadał broń do walki bezpośredniej (maczugę, miecz, topór). Siłę uderzeniowa dopełniały dwukołowe rydwany z łucznikami.
Wojownicy Hunów odziani byli w grube kaftany zrobione ze skóry. Nacierali ją tłuszczem zwierzęcym, co zapewniało im odporność na wilgoć, a także lepsza giętkość materiału. Na głowie nosili skórzane hełmy, które wzmacniali metalowymi wstawkami. Na kaftan zakładali kolczugę dla lepszej ochrony przed strzałami lub cięciami mieczy nieprzyjaciół. Buty zrobione były z lekkiej i cienkiej, skórki. Były one doskonałe do jazdy konnej, lecz nie do marszu. Niemniej odpowiadały im one gdyż większość życia spędzali w siodle.
Duże upodobanie znajdowali w bogactwach i przepychu. Drogimi kamieniami, srebrem oraz złotem przystrajali swoja broń, a także uprzęże wierzchowców.
Istota taktyki Hunów polegała na szybkości z jaką się poruszali i z wynikającej z tego możliwości zaskoczenia przeciwnika. Każdy wojownik prowadził ze sobą dodatkowego konia, na którego grzbiecie transportował kołczany, żywność i wodę, bo każdy sam dbał o swoje zaopatrzenie.
Ponieważ zasoby ludzkie Hunów były ograniczone, Attyla przywiązywał dużą wagę do taktyki, która pozwoliłaby mu wygrać jak najmniejszym kosztem. Polegał głównie na szybkości i gwałtowności uderzenia. Unikał walki wręcz i prowadzenia długich i wyczerpujących kampanii. Wykorzystywał naturalne ukształtowanie terenu by moc niepostrzeżenie podkraść się do wroga na odległość strzału. Podczas gdy jedna grupa łuczników wypuszczała strzały w powietrze, zasypując nieprzyjaciela gradem strzał, co zmuszało ich do uniesienia tarcz, druga prowadziła obstrzał na wprost ( w nogi ). Kiedy łucznicy osłabili wystarczająco obca armie, Hunowie przystępowali do końcowego uderzenia, ostatecznie rozbijając wyczerpanego wroga.

Na podstawie książki
„ 100 największych dowódców wszechczasów”
Michael’a Lee Lanning’a[/blok]

Autor: 343