[blok]Tąże oto pracę chciałbym poświęcić jednej z najbardziej znanych postaci historycznej ostatnich lat. Mam zamiar opowiedzieć tutaj o osobie, która może zasługiwać na miano „Krwawego Lorda” XX wieku. Mowa oczywiście o Adolfie Hitlerze, człowieku, który miał zamiar pokazać światu, jak potężna jest jego rasa i ideologia myślenia. Nie przedłużając dłużej, zaczynam.

Adolf Hitler urodził się 20 kwietnia 1889 roku w małym miasteczku Braunau, nad rzeką Inn, która stanowiła granicę pomiędzy Bawarią, a Austrią. Lata młodości młody Adolf przeżył w skrajnej nędzy i ubóstwie. Jego rodzicami byli Klara i Gustaw. Młody zbrodniarz był ich czwartym dzieckiem. Jednak jego rodzeństwo nie dożyło narodzin swego najmłodszego brata. W związku z tym Hitler został jedynakiem. Może właśnie brak rodzeństwa i opieki sprawił, iż wątły i mizerny Adolf zawsze z daleka trzymał się od innych ludzi. Miał nieufne spojrzenie, jego zachowanie nie można było uznać za normalne. Podejrzliwość, która zawsze mu towarzyszyła sprawiała, iż Hitler nigdy nie ufał nawet najbliższym osobą z otoczenia.
Teraz może kilka słów o jego rodzicach. Matka Klara była o 23 lata młodsza od swego męża, który pracował jako celnik. Ojciec Adolfa był bardzo stanowczy i surowy, bardzo często bił swego syna. Matka starała się jakoś złagodzić gniew Gustawa, ale rzadko, kiedy dawało to jakieś rezultaty. Hitler jako młody chłopiec bardzo szanował i miłował swoją matkę, jej zdjęcie nosił przy sobie do końca swych dni. Kiedy jego rodzicielka zmarła pogrążył się on w rozpaczy. Ojciec przyszłego „Krwawego Barona” bardzo marzył o męskim potomku. Niespodziewanie jego marzenia się spełniły. Na świat przyszło jego czwarte dziecko. Gustawowi wcale nie przeszkadzało, iż oczekiwany przez niego synek urodził się kilka lat przed swą śmiercią. Ojciec Hitlera bardzo cenił sobie wykształcenie. Kiedy tyko jego synek podrósł, został od razu posłany do sławnej szkoły w Lambach prowadzonej przez benedyktynów. Było to w 1897 roku. Tam, okazało się, iż Adolf posiada wiele zdolności, chciał on się rozwijać w wielu kierunkach. Wyróżniał się wśród innych uczniów, był prymusem. O dziwo jednym z przedmiotów w centrum jego zainteresowania znalazła się religia. Może wzbudzić to podziw i zdziwienie u wielu. To nie jedyny fakt, który może nas zdziwić. Bowiem Hitler właśnie w tamtym okresie zadeklarował swym rodzicom, iż zostanie księdzem. Zdarzenia zaczęły się powoli układać w całość i tworzyć cała układankę. Powoli odkrywało się całe oblicze zbrodniarza. Adolf w 1900 roku został przeniesiony do szkoły w Linzu. Tutaj pojawiło się jego kolejne zamiłowanie i pasja. Podobnie jak religię zaczął miłować muzykę. Śpiewał w chórze, udzielał się do różnych kółek i bardzo cenił sobie utwory Wagnera. Można powiedzieć, iż jego zapał przemienił się w czystą melomanię. Codziennie w kościele, kiedy sławił pieśni ku chwale Boga widział przed sobą ornament w kształcie krzyża. To właśnie ten znak Hitler obrał sobie, jako symbol nazistowskiej potęgi. Chwilowe zauroczenie muzyką przeszło po kilku latach, bowiem teraz Hitler bardziej umiłował sobie malarstwo i sztukę. Wykazywał się naprawdę wielkim talentem plastycznym. Jego dzieła były bardzo cenione i podziwiane. Wobec tego Adolf postanowił zaprezentować się większemu gronu. W 1907 roku opuścił Linzu i wyruszył do Wiednia, gdzie miał zamiar rozpocząć studia w Akademii Sztuk Pięknych. Jednak jego zapał i chęć uzyskania sukcesu zawiodła. Po dwukrotnym niepowodzeniu, kiedy to nie zdołał zdać egzaminu, Hitler całkowicie się załamał. Zaczął stronic od ludzi, czuł do nich uraz. Całkowicie zamknął się w sobie, nie miał już nadziei na lepsze życie. Musiał jednak z czegoś żyć, postanowił pozostać we Wiedniu. Tam zamieszkał w hospicjum, jego całe życie legło w gruzach. Adolf był kompletnie zrozpaczony, wychudł i zmizerniał.
Na życie zarabiał pracując dorywczo, co wpadło w ręce starał się wykorzystać. Pewnego dnia nadarzyła się okazja. Hitler zwierzył się swemu znajomemu z przytułku Reinholdowi Hainschowi, że jest malarzem. Wobec tego postanowili oni zawrzeć umowę, Adolf miał malować akwarelowe pocztówki, zaś jego wspólnik miał je sprzedawać. Dzięki tej pracy Hitler stanął na nogi, powoli zaczął wierzyć w swoje siły. Kiedy jednak pokłócił się ze swym pomocnikiem, na własną rękę postanowił prowadzi przedsiębiorstwo. W tamtym okresie zetknął się z wieloma radykalnymi kręgami społeczności wiedeńskiej. Powoli zaczęła opanowywać go nacjonalistyczna idea. Poczuł w sobie nowy napływ nowych sił i odkrył, iż ma wielki talent do przekonywania innych.
Kilka lat po tych wydarzeniach wybuchła pierwsza wojna światowa. Hitler zgłosił się ochotniczo do Bawarskiego Pułku Piechoty. Służył jako łącznik batalionowy, jak sam powiedział: „Ten okres jest jednym z najwspanialszych w moim życiu”. Odznaczył się tam nie tylko świetnym, logicznym myśleniem, ale także wyróżniał się jako bardzo odważny i gotowy do poświęceń żołnierz. Za swe zasługi w bitwach został obdarowany dwukrotnie Krzyżem Żelaznym I i II stopnia. W trakcie walki pod Ympres został tymczasowo oślepiony gazem. Ten incydent zadecydował o tym, iż zesłano go na pół roku do szpitala. Przeleżał tam ostatnie miesiące wojny. To właśnie w trakcie pobytu w tejże klinice dowiedział się o sromotnej klęsce i poniżeniu Niemiec przez państwa Ententy. Hitler nie krył zawodu i wściekłości. Zrozumiał, że kraj, w którym mieszka może podnieść się tylko dzięki potężnemu i radykalnemu władcy.
Po wojnie Adolf Hitler został konfidentem władz wojskowych w Monachium. To właśnie dzięki tamtejszej pracy znalazł się w 1919 roku na zebraniu niedawno powstałej, maleńkiej partii NSDAP(Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników). Ludzie, którzy zostali przez niego poznani obradowali głównie na tematy związane z dyskryminacją innych ras i wyższości rasy niemieckiej. Hitlerowi bardzo to się spodobało, chętnie przybywał na nowe spotkania i aktywnie udzielał swych wypowiedzi i uwag. Po kilku dniach został przyjęty do grona, jako siódmy członek. Dzięki swej działalności i zawziętości stał się jednym z dowodzących partią, zaś w 1921 został jej przywódcą. Na początku swych rządów, zwiększył liczebność towarzyszy z 40 do 2000. Następnie przedstawił im swój dwudziestopięciopunktowy program, który przewidywał m.in. zerwani traktatu wersalskiego, na którego mocy Niemcy musiały podpisać pakt kapitulacji, stworzenie armii narodowej, opiekę socjalną państwa, a także wytępieniu cudzoziemców w kraju. Program zyskał sobie zwolenników, Hitler miał zamiar wprowadzić go w życie, wobec czego wraz z 3 tysiącami towarzyszy podjął w Monachium próbę zamachu stanu. Bunt został stłumiony, zaś sam Adolf skazany na pięć lat pozbawienia wolności. W więzieniu Hitler miał zamiar przemyśleć wszystkie sprawy i przygotować plan jak rozbudować swą nową partię. Wolne chwilach, które tam spędzał poświęcał tworzeniu swej książki pt. „Mein Kampf” (Moja Walka).
Kiedy został zwolniony z kary zaczął rozbudowę NSDAP. Po jego wyjściu z więzienia w 1924 roku, owa partia uzyskała prawo legalnego działania. Dzięki starcie w wyborach uzyskała 12 miejsc w parlamencie. W następnych latach, w okresie wielkiego kryzysu w Niemczech ich popularność rosła, w 1930 roku otrzymali oni aż 107 mandatów, na tym się nie skończyło. Program stworzony przez Hitlera zyskiwał coraz więcej poparcia. Adolf, pragnący sukcesów postanowił, iż w 1932 roku wystartuje jako kandydat na prezydenta.
I choć nie udało mu się zwyciężyć(otrzymał 36,8% głosów), to jego partia, do której zgłosił się z pomocą lud, została pierwszą frakcją w parlamencie. Hitler i jego zaufani współpracownicy znaleźli się w centrum uwagi. W 1933 roku Adolf został kanclerzem III Rzeczy, a rok później, po śmierci prezydenta Paula Hinderburga, objął urząd prezydenta i od tego momentu miał nieograniczoną władzę. Nad Niemcami zawisło widmo zagłady. Rozpoczęły się ciężkie dni dla wszystkich obywateli, nastały rządy terroru. Hitler na początku miał zamiar rozprawić się ze swymi przeciwnikami politycznymi. Ci, którzy zajmowali jakieś ważne pozycje w kraju, zostali zamordowani, lub zesłani do obozu koncentracyjnego(pierwszy obóz utworzony przez Hitlera powstał w 1933 roku).
Nasz „Krwawy Baron” nie okazywał litości, w swych poczynaniach był bezwzględny, nie miał ani krzty skrupułów. Takim ludźmi się też otaczał, kiedy ktoś z bliskiego otoczenia stawał się zbyt niebezpieczny i pewny siebie, od razu kończył z nożem w plecach. Psychika tego człowieka zdolna była tylko do wydawania okrutnych rozkazów, jego myśli tłoczyły się wciąż wkoło władzy i chęci zemsty…
Hitler zaczął zajadli dążyć do wykonania swego planu. Rozpoczął dyskryminację tych, których uważał za wyrzutków społeczeństwa, a także przeciwników jego polityki i ideologii myślenia. Obiecywał ludziom wiele, zapewniał, iż Niemcy podniosą z kryzysu i staną się potężnym krajem, który będzie miał wiele do powiedzenia na arenie światowej. Naród, zahipnotyzowany mową swego władcy, bardzo entuzjastycznie przyjął jego plan.
Adolf Hitler nie chciał zawieść swych słuchaczy, miał zamiar spełnić dane słowa. W 1935 roku odrzucił traktat wersalski, na którego mocy, armia niemiecka nie mogła przekroczyć 100 tys. Zadecydował także, że Niemcy opuszczą Ligę Narodów. Po tych „drobnych” zmianach, zaczął realizować, jak sam to określał: „przestrzeń życiową dla narodu niemieckiego”.
Podjął politykę zbrojeń i „pokojowych podbojów”, podbijając kolejno: Nadrenię(11936), Austrię w 1938, Kraj Sudetów (październik 1938), całe Czechy w 1939, Czechosłowację(1939) oraz Kłajpedę (również 1939). Na tym się nie skończyło, Hitler pragnął więcej i więcej…23 sierpnia został podpisany układ ze Związkiem Radzieckim (pakt Ribbentrop-Mołotow).
To zajście można było uznać jako fakt wstąpienia do II Wojny Światowej.
Aby spełnić warunku traktatu, w 1939 roku 1 września, wojska niemieckie wkroczyły na terytoria II Rzeczpospolitej Polskiej. Polacy zaskoczeni atakiem nie byli wstanie obronić swego kraju. Kiedy 17 czerwca na tereny Polski wkroczyły oddziały Moskiewskie, nasze wojska kompletnie wykończone zaczęły tracić pozycje. 28 września, tegoż roku skapitulowała Warszawa. Po tej mało męczącej „potyczce” Hitler ruszył zagarnąć ziemie Belgii, Francji, Norwegii i Holandii. Prowadził on wojnę w bezlitosny sposób. Kraje podbite obsadził bezwzględnymi siłami okupacyjnymi, którzy mieli zadanie wytępić(jak wskazywały poglądy nazistowskie) wszystkie rasy mniejszościowe(homoseksualiści, Cyganie, Żydzi, Słowianie). W 1938 roku wybuchła tak zwana Noc Kryształowa. Tego dnia rozpoczął się ogromny pobór Żydów. Uważa się, że to wydarzenie stanowiło zapowiedź całkowitej zagłady tejże rasy. Zginęło wtedy około 200 osób narodowości żydowskiej, spalono 267 synagog, zbezczeszczono prawie wszystkie kirkuty(cmentarze żydowskie), a także zniszczono około 7500 tys. Sklepów należących do Żydów.
Kiedy prawie cała Europa była pod panowaniem Rzeszy, Hitler zadecydował, iż jego armia uderzy na Związek Radziecki. Był jednak zbyt pewny zwycięstwa, popełni wiele znaczących błędów strategicznych i politycznych. Te wydarzenia sprawił, iż potężna niemiecka armia została doszczętnie zmasakrowana. Po tej wielkiej bitwie Rzeszy bardzo ciężko było się podnieść. Najgorsze jednak jeszcze nie nadeszło. Bowiem, po zniszczeniu przez Japończyków Pearl Harbor Stany Zjednoczone włączyły się do wojny. Na mocy wcześniej podpisanej Karty Atlantyckiej, zadecydowano, iż Ameryka wspomoże inne antyniemieckie państwa, aby, pokonać Niemców. Stany Zjednoczone przyjęły ten warunek.
Po przegranej wyprawie na Moskwę, armie niemieckie zaczęły cofać się na wszystkich frontach. Hitler coraz mnie udzielał się w sprawach kierowania wojskiem, ograniczając swobodę działania dla swych dowódcą. Hitler powoli się załamywał, w żadnym momencie swego życia nie wyglądał tak mizernie. Człowiek, który niegdyś miał zamiar podbić cały świat, teraz był niezdolny do walki, duch wiary kompletnie w nim zanikł. Równowaga psychiczna została poważnie zachwiana po zamachu w lipcu w 1994 roku. W próbę zgładzenia Hitlera zamieszany był jego najwierniejszy żołnierz i jeden z najlepszych dowódców niemieckich. Był nim Erwin Rommel. Adolf był pewny, iż to feldmarszałek Rzeszy, który odpowiadał m.in. i za ofensywę w Afryce Południowej jest sprawcą tegoż ataku. Wiemy jednak, iż było to oskarżenie bezpodstawne, zbrodniarz nie miał wcale znaczących dowodów. Po prostu kierował się główni usunięciem człowieka, który mógłby mu zagrozić. Rommel pod groźbą tortur popełnił samobójstwo.
W latach 1943-1944 rozpoczęły się lądowania aliantów w Niemczech. Wojska nieprzyjaciela zbliżały się ku Berlinowi. Armia Hitlera nie stawiała większego oporu, już 1945 roku 30 kwietnia, stolica potężnej Rzeszy zaczęła być ostrzeliwana. Nasz „Krwawy Baron” ukrywał się wraz ze swą żoną, Ewą Braun w podziemny schronie. Nie miał nadziei na to, że stanie się jakiś cud. Pogrążony w depresji i goryczy, nie panował nad swoimi emocjami. Z obawy przed odpowiedzialnością, która na nim ciążyła i ogromu własnej klęski popełnił samobójstwo, wraz ze swą dzień wcześniej poślubioną małżonką. Swe zwłoki rozkazał wcześniej spalić esesmanom ze straży przybocznej. Wszystkich ludzi z najbliższego otoczenia rozkazał zamordować, aby nie było żadnych świadków.
Tak kończy się żywot jednej z najbardziej znanych postaci ostatnich lat. Człowieku, który do ostatnich chwil swego życia uważał, że to nie on ponosi odpowiedzialność za śmierć prawie 30 milionów ludzi, iż to on został zdradzony przez swoich rodaków i niegodziwie potraktowany. Był pewny, że to za sprawą Żydów i innych mniejszości narodowych świat został skazany na zagładę, a jego plan o „zjednoczeniu” Europy legły w gruzach. Takie właśnie zdani mają ci, którzy nie potrafią doznać porażki i pogodzić się z losem…

Źródła:
-Encyklopedia
-Książka: ”Sensacje XX Wieku, Ten okrutny wiek”
-http://pl.wikipedia.org/wiki/Adolf_Hitler
-http://www.strategie.com.pl/dzial/postacie/5[/blok]##edit_byshira 2006-05-31 21:52:50##ed_end##

Autor: 694