Andrzej Sapkowski urodził się w Łodzi 21 czerwca 1948 roku. Ukończył Wydział Handlu Zagranicznego na Uniwersytecie Łódzkim. Przepracował dwadzieścia dwa lata (1972 - 94) jako ekonomista w różnych przedsiębiorstwach handlowych. Natomiast jako pisarz zaistniał dopiero w roku 1986, publikując na łamach "Fantastyki" opowiadanie "Wiedźmin". Zachęcony sukcesem zaczął publikować kolejne opowiadania - także w "Fantastyce" i "Nowej Fantastyce", które złożyły się na pierwszy tom wydany w 1990 roku pod takim samym tytułem, jaki nosiło jego debiutanckie opowiadanie. W roku 1992 wydał "Miecz przeznaczenia", a w 1993 "Ostatnie życzenie". I tak to się zaczęło: co rok, to prorok. Nie ma roku, w którym Andrzej Sapkowski nie uraczyłby czytelników mniej lub bardziej udanym wydawnictwem (najczęściej fantasy).

Przewodnik encyklopedyczny po literaturze polskiej XX wieku tak oto charakteryzuje fantasy a'la Sapkowski: "Wczesne utwory Sapkowskiego łączy motyw polemiki ze znanymi baśniami i podaniami ludowymi oraz próba modyfikacji paradygmatu fantasy. (...) Autor z upodobaniem krzyżuje języki i konwencje literackie - czerpie z zasobów tradycyjnej fantastyki (jego utwory zaludniają hobbity, elfy, driady, krasnoludy), nawiązuje do poetyki kryminału, wątki celtyckie i arturiańskie uzupełnia demonologią słowiańską; mity i legendy z różnych miejsc i czasów zazębiają się w prozie Sapkowskiego z nowoczesną świadomością polityczną i elementami dyskursu naukowego". Andrzej S. rzadko przejmuje się tym, co o nim piszą (albo też udaje, że się nie przejmuje), ale obrusza się, gdy ktoś nazywa go postmodernistą. Nie lubi także nieuczciwości w miłości i interesach, nie reaguje również na opinie członków Fandomu, które to ugrupowanie ma w głębokim poważaniu. Nieczęsto też można usłyszeć, jak mówi o wyróżnieniach i nagrodach, które stały się jego udziałem. Jak sam stwierdził - lista rzeczy, których nie lubi, jest bardzo długa, proponuję więc ograniczyć ją do powyższych słów i niczego więcej nie dodawać.

Niewątpliwie Andrzej Sapkowski jest autorem nietuzinkowym, a siła jego twórczości tkwi w błyskotliwych dialogach, sporym dystansie do opisywanych zdarzeń i umiejętnie serwowanej ironii, nieobcej mu i w życiu codziennym. Można też dodać, że niebagatelną rolę w utworach odgrywa też operowanie nastrojem, który zmienia się jak w kalejdoskopie, utrzymując czytelnika w ciągłym napięciu.

Niestety, według krytyków krajowych, obrał sobie konwencję, która niczego w życie czytelnika nie wniesie, bo: "poetyka fantasy stanowi doskonały środek nie tyle zaspokojenia, co usypiania potrzeb poznawczych". Słowem: Sapkowski tworzy opium dla mas. I o tym dyskutuje w licznych wypowiedziach publicystycznych. Całe szczęście, że czytelnik nie musi zgadzać się z tym, co mówią wielcy krytycy.

OPOWIADANIA I ZBIORY OPOWIADAŃ:
Wiedźmin Reporter 1990
Miecz przeznaczenia superNOWA 1992, 1997
Tandaradei "Fenix" 1 (10) 1992
Ostatnie życzenie superNOWA 1993, 1997
W leju po bombie "Fenix" 4(25)1993
Coś się kończy, coś się zaczyna "GKF: Czerwony Karzeł" #5
Battle Dust "GKF: Czerwony Karzeł" #7
Maladie [w:] Świat króla Artura. Maladie superNOWA 1994
Muzykanci [w:] Trzynaście kotów superNOWA 1997
Złote popołudnie; jw.
Zdarzenie w Mischief Creek, "Nowa Fantastyka" 7/2000

PUBLICYSTYKA:
As z rękawa, Cykl felietonów napisanych dla Nowej Fantastyki w latach 1994-1996.
Dwójka i trzy zera "Playboy" 11/1999
Różowy pudel wiedźminem? "Cinema" 9(37)/1998
Ratujmy elfy "Nowa Fantastyka" 12(193)/1997
Piróg, albo nie ma złota w Szarych Górach, "Nowa Fantastyka" 5 (128)1993
Ya hoi! Ya hoi! Ya horri hoi! "Magia i miecz"
Urodzeni herbowi, "Magia i Miecz" 28, 29, 30
Posłowie do "Siódmego syna" O. S. Carda, Prószyński i s-ka 1991
Dla tych, co pierwszy raz, "Magia i Miecz"
Wypowiedź z okazji 100-numeru NF, "Nowa Fantastyka" 2(101)/1991