[blok]Grom Hellscream był wodzem klanu Wojennej Pieśni, który jako jeden z niewielu utrzymał się na wolności, choć inne zostały internowane przez ludzi w specjalnych obozach. Wiele lat ukrywał się ze swymi podwładnymi na zachodzie Lordaeronu... Do czasu gdy spotkał Thralla – orka wychowanego przez ludzi. Poddał go próbom, a potem obdarzył niezbędną pomocą i szczerą przyjaźnią... Zaczął traktować wręcz jak młodszego brata.
Grom był dumny, nie mógł znieść nad sobą przywódcy, nawet wobec Thralla, który szybko został wodzem całej Hordy, często wykazywał się nieposłuszeństwem. Przykładem może być atak na obozowiska ludzi w Kalimdorze, mimo wyraźnego zakazu. Swoją niecierpliwością, popędliwością i gwałtownością wyróżniał się nawet spośród orków.
Hellscrealm to wypisz, wymaluj stereotypowy ork: preferujący rozwiązania siłowe, wręcz uwielbiający walkę a nienawidzący ludzi i przy tym okrutny i zawzięty. Nie ustępował, dopóki nie zginął ostatni z jego przeciwników.
Dzięki ambicji oraz uporowi zdobył i utrzymał tytuł wodza. Żaden z jego podwładnych nie ośmielił się krytykować rozkazów, ale bardziej z strachu wymieszanego z podziwem niż z prawdziwego szacunku i wierności.
Wyglądem nie różnił się zbytnio od swoich współplemieńców. Ciemne włosy sięgały mu niemal połowy pleców, z dolnej szczęki wyrastały przerośnięte kły, a sama twarz była jakby topornie wyciosana z kamienia.
Wysoki i dobrze umięśniony a przy tym niewiarygodnie wręcz zręczny i szybki. Żaden z mistrzów ostrzy nie mógł równać się z Gromem. Jego topór wykonany z ciemnego, wulkanicznego kamienia ostrzejszy był od najlepszej stali – Hellscream mógł nim rozpłatać przeciwnika na pół. Dzięki noszeniu jedynie lekkiego, skórzanego pancerza zadawał uderzenia szybciej od innych, a w dodatku mógł swobodnie stosować sztukę uników.
Na polu bitwy stosował kilka sztuczek. Pierwszą było „chodzenie po wietrze”, które umożliwiało mu błyskawiczne i niezauważalne przemieszczanie się oraz atakowanie z zaskoczenia, a także przydawało się podczas pościgów za „ofiarą”. Kolejną umiejętnością były „lustrzane odbicia” czyli tworzenie iluzorycznych kopii własnej osoby, które wprowadzały nieliche zamieszanie. Najpotężniejszą zdolnością była „burza ostrzy”... Można ją przyrównać do szaleńczego i śmiertelnie groźnego tańca, po którym na parkiecie zostawał jedynie Grom.
Hellscream niemało uczynił dla rasy orków. Wiele bitew, gdyby nie wziął w nich udziału, mogłoby mieć zupełnie inny wynik. Z drugiej strony Grom popełnił niewybaczalny błąd i pozwolił, by zapanowała nad nim żądza krwi, a później także straszliwy demoniczny szał objawiający się czerwoną skórą, wielką mocą i płonącym wzrokiem, który objął nie tylko jego, ale i cały klan Wojennej Pieśni. Mannoroth, demoniczny władca, który dawniej rozkazywał orkom, znów uczynił z Grommasha (bo tak brzmi imię Hellscreama w języku demonów) i jego podwładnych sługi Płonącego Legionu. Dla potęgi i zwycięstwa w bitwie poświęcił ideały wolności a nawet własną duszę.
Na szczęście dzięki współpracy Hordy pod wodzą Thralla i ludzi pod wodzą Jainy Proudmoore udało się uratować Groma spod władzy demonicznych sił. Wtedy to ten wielki orkowy wojownik okazał skruchę... Pokornie przyznał się do błędu i błagał o wybaczenie. Otrzymał je...
Później dwaj przyjaciele, niemal bracia, udali się do wąwozu, w którym ukrył się Mannoroth. Tam Hellscream wykazując się heroizmem, ratując życie młodemu wodzowi Hordy i w wielkim szale zabijając Lorda Płonącego Legionu, samemu jednak ginąc w płomieniach agonii demona. Tuż przed skonaniem wyznaje Thrallowi: „Krwawa mgła unosi się, piekielny ogień wypalił się w moich żyłach... Ja... Jestem wolny!” Jasnowidz odpowiada „Tal przyjacielu, uwolniłeś nas wszystkich” po czym wydaje z siebie ryk zarówno zwycięstwa jak i rozpaczy... Tymczasem dusza Groma Hellscreama jest już swobodna i udaje się w podróż, której ostatecznym celem jest wieczny odpoczynek w panteonie bohaterów.[/blok]##edit_bybelleteyn 2006-07-02 18:12:41##ed_end##

Autor: 601