[blok]Elfy

Elfy, któż z nas o nich nie słyszał? Piękne, zjawiskowe, mądre i waleczne. Przez jednych cenione, przez innych pogardzane, ale cóż tak naprawdę o nich wiemy?

Elfy to rasa bardzo podobna do ludzi, a jednocześnie całkowicie od nich różna. Ich cywilizacja jest starsza od ludzkiej o jakieś 5000 lat. Pomijając fakt, że elfy żyją dużo dłużej od ludzi, to są przeważnie od nich wyżsi i zwinniejsi, nie mówiąc już o lepszej znajomości magii. Cywilizacja elfów została założona przez Dawnych Slannów, stworzyli oni na Wielkim Oceanie Zachodnim archipelag wysp i tam elfy założyły swoje pierwsze królestwo. Nadzorowani przez Slangów uczyli się magii i filozofii oraz zgłębiali tajniki nauki, zakładali ogromne i piękne miasta, w których magia, nauka i natura żyły w niezwykłej symbiozie, praktycznie nie odczuwając ingerencji z zewnątrz.
Niestety w wyniku kataklizmu Slannowie praktycznie przestali istnieć, a ci, którzy przetrwali, wycofali się z życia swych podopiecznych i tak to po raz pierwszy, chronione przed wpływem chaosu poprzez prądy oceaniczne i pozostałości magicznych barier, elfy zostały same. Slanowie stworzyli elfy oraz inne rasy bazując na mniej lub więcej prymitywnych przodkach, jest to jednak fakt pomijany zarówno przez elfy jak i inne istoty. Ze wszystkich jednak ras inteligentnych, elfy były pierwsze - formowani przez prawie dwa tysiące lat przez slanów uzyskali najlepsze możliwości fizyczne i umysłowe, oraz opanowali w najdoskonalszym stopniu większość umiejętności i wiedzy tajemnej.

U elfów piękno, radość i wiedza to podstawa cywilizacji, która wg nich istnieje, aby chronić lud i dawać mu przyjemność. Elfie miasto to wspaniały zbiór wież, iglic i innych prawdziwych cudów architektury, a przy tym wszystko wydaje się lekkie, ulotne i baśniowe. Najczęściej otaczają je wspaniałe lasy, a wypielęgnowane ogrody, cudownie rzeźbione statuły, różnorodność fresków i kolorów sprawia, że miasto skrzy się i wygląda jakby żyło własnym życiem.

Społeczność elfów jest bardzo liberalna, lecz od każdego jej członka wymaga się, aby przyczyniał się do jej dobra, gdyż w często odizolowanych elfich miastach ani handel ani pieniądze nie mają racji bytu. Nie ma nacisków ze strony innych, każdy wykonuje swoją pracę, wiedząc, że w razie choroby lub niezdolności do zapewnienia sobie samemu pożywienia lub innych koniecznych rzeczy, pozostałe elfy się nim zajmą i wesprą go. Wzajemna pomoc jest traktowana jako rzecz oczywista.

Jeżeli chodzi o związki partnerskie, elfy są rasą naprawdę liberalną, często posiadają wielu partnerów - poligamia jest dla nich czymś równie naturalnym jak powietrze. Owszem, czasami się zdarza, że jakaś para zakochuje się w sobie, jednak ze względu na długowieczność po jakimś czasie nudzą się sobą i rozstają w przyjaźni. Niektóre elfy tak jak i np. ludzie są też istotami biseksualnymi, dotyczy to zarówno kobiet jak i mężczyzn, jednak zdarza się to nader rzadko (największy problem z uznaniem tego mają krasnoludy, które jako istoty mało tolerancyjne w kwestii amorów, uważają to za coś obrzydliwego).
Od czasu do czasu urządzane są tygodniowe festiwale, na które przybywają elfy z różnych osad. Właśnie na nich wiele kobiet zachodzi w ciążę, która trwa około roku i nie ma na nie wpływu przez sześć miesięcy, bo dopiero po upływie tego czasu staje się ona widoczna. Poród jest bardzo radosną uroczystością i elfy świętują każde narodziny. Ciekawostką jest to, że związani mentalnie ze swymi towarzyszkami mężczyźni dzielą ból porodu i prawie zawsze są przy kobietach do samego jego końca. Potem główny mag odprawia specjalny rytuał, po którego zakończeniu nowy członek kasty zostaje przyjęty w jej poczet.
Dzieci nie są wychowywane jedynie przez swoich rodziców. Cała wioska przyczynia się do ich nauki i udziela im wsparcia, jako że dzieci są bardzo ważną, o ile nie najważniejszą jej częścią. Każdy jest zobowiązany do udzielania im wsparcia i pomocy, tak więc maluchy od najmłodszych lat znają społeczność całej swojej osady i traktują ją jak jedną wielką rodzinę, w której jednak najważniejszym słowem jest słowo ojca i matki. Dzieciom już od najmłodszych lat pozwala się praktycznie na wszystko - pod czujnym okiem rodziców i innych mieszkańców bawią się i dokazują, ingerencja dorosłych jest rzadka i następuje tylko wtedy, kiedy maluchom grozi jakieś niebezpieczeństwo. Oczekuje się od nich, że kiedy trochę podrosną będą udzielały rad i ochrony swoim młodszym kolegom i koleżankom.

Śmierć u elfów jest rzeczą bardzo ważną, aczkolwiek ze względu na swoją długowieczność, elfy nie traktują jej jako czegoś strasznego - wierzą, że po niej przechodzą do innego, lepszego wymiaru - dokonują czegoś w rodzaju transcendencji. Zmarłego najczęściej grzebie się u podnóża jego ukochanego drzewa, a potem organizuje ku jego czci festiwal, na którym opowiada się związane z zmarłym historie.

Elfy nie uznają nacisków ani dyktatury, ale chętnie przystają na ustrój monarchiczny. Sądy są sprawiedliwe i mądre, oskarżonemu pozwala się na mowę obronną i dokładnie analizuje wszelkie fakty powiązane z oskarżeniem, ma on możliwość oczyszczenia się z zarzutów lub usprawiedliwienia swojego czynu. Pomniejsze przestępstwa (drobne kradzieże itd.) powodują za pierwszym razem otrzymanie ostrzeżenia, lecz wielokrotnie powtarzane - karę (niemożność uczestnictwa w festiwalu jest częstą karą). Znaczące przestępstwa (takie jak morderstwo czy gwałt) prowadzą do natychmiastowego wygnania. Najgorsze przestępstwa prowadzą do natychmiastowej egzekucji, po której ciało zostaje poddane kremacji, przez co nie może stać się pożywieniem dla ziemi.

Religia to głównie zrozumienie bytów wyższych. Stosunki między elfami a bogami bardziej przypominają przyjaźń niż bezgraniczne uwielbienie i poddaństwo. Do najbardziej znanych bóstw należą:

Aerdrie Faenya - powietrze, pogoda, obłoki
Corellon Larethian - sztuka, rzemiosło, muzyka, wojna
Eilistraee - pieśń, taniec, fechtunek, polowanie
Erevan - Ilesere szkody, zmienność, łotrzykowie
Fenmarel Mestarine - dzikie elfy, kozły ofiarne
Ghaunadaur - galarety, szlamy, wygnańcy, buntownicy, wszystkie podziemne stworzenia,
Hanali Celanil - romantyczna miłość, piękno
Kiaransalee - nieumarli, zemsta
Labelas Enoreth - czas, długowieczność
Lolth - pająki, zło, ciemność, powolne obumieranie, podupadanie, gnicie
Rillifane Rallathil - leśne obszary, natura, lasy elfów, leśne elfy
Sashelas z Głębin - tworzenie, wiedza, piękno
Sehanine Moonbow - mistycyzm, sny, dalekie podróże, śmierć, transcendencja
Solonor Thelandira - łucznictwo, polowanie
Trishina - miłość, wierność, młodość, zabawa
Vhaerun - złodziejstwo, terytorium

Magia jest dla elfów czymś zupełnie naturalnym, aczkolwiek tylko najzdolniejsi i najskromniejsi mają prawo pretendowania do nauki czarodziejstwa. Elfie tradycje związane z magią opierają się na potędze elfów pierwotnych, czyli ocierają się aż o moce starożytnych. Czarodzieje pełnią bardzo odpowiedzialną funkcję w społeczeństwie - są nie tylko obrońcami, ale zarządzają też festiwalami, rozrywką, nauką oraz medycyną (moc uzdrawiania i regeneracji).

Elfy dysponują wysoko rozwiniętą kulturą i rzadko kiedy zawierają związki z osobnikami spoza swojej kasty i jako tacy są mocno odizolowani od innych ras. Dużą rolę przywiązują do obrony swych siedzib. Posiadają bardzo dobrą strukturę obronną, jednak jako rasa z natury dobra i spokojna preferują sztuki zmylenia kierunku oraz przebiegłości, zamiast wulgarnego użycia brutalnej siły. Używają magii iluzji oraz starannie dostosowanych obszarów, aby odciągnąć od siebie wrogów. Jeśli to zawiedzie, pozostają znakomicie ukryte, głównie czarodziejskie pułapki, które są tym groźniejsze i bardziej śmiercionośne im bliżej osady zostały umieszczone. Zawsze naokoło wioski ustawione są posterunki, a czujne patrole przemierzają lasy w poszukiwaniu najmniejszych oznak niebezpieczeństwa. Często używają strzałek namoczonych w soku usypiającym - mniej groźnego delikwenta, który za bardzo zbliży się do ich wioski, usypiają, a następnie przenoszą i zostawiają na skraju lasu. Najlepsi żołnierze elfów, zwani Czerwonym Odziałem, tworzą elitarną partyzancką grupę. Groźniejsi od nich są chyba już tylko Tancerze Ostrza - elfy obeznane z magią i walką dwoma ostrzami. Wojska tej pięknej rasy są praktycznie nie do pokonania: niezawodni łucznicy, z ich sokolim wzrokiem, używają często śmiercionośnych - płonących bądź zatrutych - strzał; czarodzieje obeznani z magią starożytnych, najpotężniejszą w całym Fearunie; wojownicy i mistrzowie miecza od dziecka szkoleni w walce dwoma lub jednym ostrzem, niezawodni dzięki swej gibkości, zwinności i lekkości.

Elfy, wbrew pozorom, nie są wegetarianami - jedzą mięso tak jak i inne rasy. Ich dania są uznawane za najlepsze i najwykwintniejsze pożywienie i dlatego też stają się przedmiotem bardzo pożądanym w różnego rodzaju karczmach i tawernach, gdzie czasami można spotkać elfich wyrzutków, którzy dla zarobku podejmują się tam pracy. Typowe elfie składniki to: orzechy, jagody, owoce, bulwy, zioła, grzyby, trufle, dziki czosnek, dziki drób, słodkowodne ryby, dziczyzna, dziki miód, świeża woda ze źródełka oraz sok owocowy i owocowe wino. Elfy unikają spożywania jaj, jako że jest to dla nich jednoznaczne ze spożywaniem płodu. Elfie jedzenie jest lekkie, świeże, oraz mocno przyprawione ziołami. Typowy posiłek mógłby składać się ze świeżego chleba orzechowego, lekkostrawnych, smakowitych grzybów wraz z dzikim czosnkiem, oraz niewielkiej ilości kruchego mięsa, do tego delikatna zupa, chrupiące, pokrojone bulwy podawane z chłodnym winem lub wodą. Elfie słodycze to głównie świeże bądź wypiekane owoce podawane wraz z lekkimi ciastkami orzechowymi i syropem owocowym. Warto zauważyć, iż posiłki nie są podawane w tak dużych ilościach, jak u innych ras.

Duży nacisk elfy kładą na kulturę, uczą się sztuki i biegłości w tym co robią, dlatego we wszystkim są perfekcjonistami. Rozwijanie wszelkiego piękna, kreatywności i własnych wizji jest podstawą ich sztuki. Nawet najmniejszy przedmiot jest starannie obrobiony i udekorowany, aby nadać mu piękny i niepowtarzalny kształt. Do wykonywania przedmiotów preferowane są naturalne źródła i surowce: drewno, bursztyn i kamień. Elfy są bardzo towarzyscy wobec swych rodaków, w każdy nów księżyca kilka wiosek urządza festiwal, na którym odbywają się pokazy sztuk walki, tańca, oraz wyrobów własnych. Przeważnie nie mają one podstaw religijnych, lecz czasami festiwale odbywają się ku czci bogów jako wyraz szacunku.

Czasami elfy odchodzą ze swych wiosek. Powab nieznanego coraz mocniej wpływa na wyobraźnię młodych - jedni mają dosyć zabaw i wiecznego spokoju, odchodzą oni w poszukiwaniu przygód; inni, nie mogąc się dopasować do ogółu, odchodzą i często wstępują do najemników - zwie się ich tancerzami wojny ze względu na ich sposób prowadzenia walki przypominający taniec i zabawę z wrogiem; jeszcze inni zostają za przestępstwa wydaleni z wioski i przyjmują miano banitów.

Elfy dzielą się też na różne podrasy, w zależności od miejsca ich zamieszkania.

Elfy Wysokie (Złote) – to elfy, które śmiało można nazwać pierworodnymi, są one najstarsze i najmądrzejsze z wszystkich podras. Charakteryzują się brązową skórą, włosami w kolorach złotego blondu, miedzi i czerni. Ich oczy są zielone lub złote. Ucieleśniają nadludzkie piękno, grację i prezencję elfiego rodu.
Preferują wspaniałe stroje o zimnych kolorach, zdobione złotymi i mithrilowymi nićmi we wzory, które można łatwo przegapić. Miejsce ich powstania spisane zostało w najstarszych księgach, które umieszczone zostały na jednej z wysp. Przez setki lat, były one rasą dominującą i najbardziej ucywilizowaną, do tej pory ich statki nie mają sobie równych, a ich zbroje i broń podziwiają nawet wielcy mistrzowie krasnoludzcy. Bardzo dumne ze swoich miast, które na zasadzie wspaniałych monumentów błyszczą ilością ornamentów i zdobień, delikatne a zarazem trwałe. Ich wieże łączą się podniebnymi mostami o których ludziom nigdy nawet się nie śniło. Elfy wysokie są też największymi wojownikami, mistrzami szermierki, łucznictwa i jazdy konnej. Ich oręż jest zawsze wspaniale zdobiony, a mundur każdego piechura stanowi swoiste dzieło sztuki. Elficka armia jest wspaniałym widokiem na polu bitwy i straszliwym wyzwaniem dla przeciwnika. Rasa ta jest też najpotężniejszą w dziedzinie magii. Przez tysiąclecia osiągnęli niebywałe efekty w magii wojennej, potrafią wyzwolić moce, nad którymi nikt inny nie potrafiłby zapanować.

Elfy Leśnie – są pozostałościami po elfach Wysokich, kiedy te przenosiły się w inne miejsca, niektórzy jednak zdecydowali się pozostać z uwagi na swą miłość do lasu i puszcz. Założyli oni piękne miasto Athel-Loren , które swym majestatem przypomina cudowne miasta pierworodnych. Przez setki lat bytowania w lasach zmieniła się ich magia i kultura a także panteon bogów. Dzięki temu uniknęli poczucia wielkości i przesadnej dumy jaką odznaczają się ich wysocy kuzyni. Pozostają jednak z nimi w ciepłych stosunkach i chętnie się odwiedzają. Leśne elfy mają miedzianą skórę z lekkim odcieniem zieleni lub brązu, oczy zielone lub koloru leszczyny. Włosy zazwyczaj są brązowe lub czarne, okazjonalnie blond lub miedzianoczerwone.
Preferują proste ubrania, często też noszą skórzane pancerze, a kiedy przebywają w bezpiecznych miejscach zakładają dobrze uszyte stroje. Szaty zawsze są w ciemnych odcieniach zieleni i brązu, by lepiej \"zlewać\" się z otoczeniem. Rzadko ozdabiają się biżuterią. Lepiej rozumieją od swoich krewniaków, że ich przeznaczenie jest połączone, na dobre i na złe, z ludźmi, krasnoludami czy niziołkami, którzy mieszkają wszędzie wokół.

Elfy Morskie - to nadzwyczaj pracowite dusze, znakomicie przystosowane psychicznie do nadmiaru pracy. Ta rasa żyje nad morzami i oceanami. Morskie Elfy utrzymują się z handlu na morskich szlakach handlowych. Pilnie strzegą granic przed najazdami Mrocznych Elfów i innych agresywnych sąsiadów. Są znakomitymi żeglarzami i nie boją się odkrywać nowych lądów. Ich statki przewożą do towary ze wszystkich kontynentów, a wiele morskich elfów zamieszkało wśród ludzi jako kupcy, handlarze i poszukiwacze przygód. Ponieważ częściej bywają na morzu niż na lądzie, rzadziej się ich spotyka. Najbardziej spośród wszystkich odłamów rasy elfów lubią leśnych, choć nie znaczy to, że nie darzą szacunkiem Wysokich kuzynów, którzy przywykli do dominacji Morskich Elfów na nabrzeżach. Ciekawostką jest ich wygląd i przystosowanie do życia pod wodą - skóra zielona lub niebieska i żyłkowana, a miedzy palcami delikatna błona.

Elfy Avariel - czyli Skrzydlate Elfy. Można by powiedzieć, że są na wymarciu. Zostało ich niewiele na świecie, a przy tym bardzo dobrze się ukrywają. Żyją one jednak naprawdę w niedużych, ciągle wędrujących społeczeństwach. Ich główną cechą są miękkie, pierzaste skrzydła, których rozpiętość sięga od około trzech do pięciu metrów, zazwyczaj koloru białego, choć zdarzają się i czarne, brązowe czy nawet w plamki. Są dumni ze swoich skrzydeł i poświęcają sporo czasu na ich pielęgnowanie. Skóra Avariel jest blada, często w kolorze białej porcelany z lekkim odcieniem słabego srebra. Włosy srebrnobiałe lub czarne. Odcienie są rzadkością, jednak spotykane, oczy są większe, pełniejsze i bardziej wyraziste niż innych elfów, we wspaniałych odcieniach błękitu i zieleni. Kilku z nich ma iskrzące, fioletowe oczy, czyste niczym ametyst. Średni wzrost Skrzydlatego Elfa wynosi około 170cm. Mierzą od około 155 do 185cm. Są jedną z najpiękniejszych elfich ras, delikatniejsze i bardziej zwiewne od innych. Ich ruchy są pełne gracji, wyważone i szybkie.
Preferują lekkie odzienie, które łapie powietrze w locie i faluje pod jego wpływem.
Nie przepadają za pancerzami, które ograniczają ich grację i swobodę ruchu. Prawie nigdy ich nie zakładają.

Srebrne elfy (księżycowe) - mają jasną skórę z lekkim odcieniem błękitu, oraz srebrnobiałe, czarne lub niebieskie włosy. Ludzkie kolory są rzadkością. Oczy niebieskie lub zielone ze złotą otoczką. Preferują proste odzienie w odcieniach ziemi, co ułatwia im stapianie się z koronami drzew. W bezpieczniejszych miejscach ubierają się w stroje o krzykliwych kolorach. Lubują się w tatuażach i przeróżnych mistycznych wzorach malowanych na ciele. Włosy często spięte w kucyk lub warkocz.

Stepowe elfy - są to niezwykle kruche istoty, o bardzo słabym ciele, jednak tak szybkie, że niektóre potrafią prześcignąć konia w galopie. Ich ruchliwość sprawia, że nie potrafią nawet chwilę usiedzieć w miejscu. Mają zawsze rozpuszczone włosy, koloru promieni słońca. Ich oczy również są zazwyczaj jasnozłote. Podobnie jak pozostałe elfy mają spiczaste uszy, jednak o wiele dłuższe od innych podras. Można powiedzieć, że u nich nie ma takiego piękna, jak u innych elfów. Po prostu są strasznie chude. Najbardziej skryte i małomówne z elfów, niektóre królestwa używają ich jako posłańców, ze względu na to że poruszają się z zawrotną prędkością. Jednak ci posłańcy nie działają z własnej woli, zawsze rzucony jest na nich urok - po prostu jak każdy inny elf, tak i elf stepowy za nic nie odda swojej wolności. Inne rasy nie mają ugruntowanego stosunku do tych elfów, ponieważ tak właściwie nikt ich nie spotyka. Żyją na odludziach, na dużych połaciach terenu, najczęściej stepach. Sami siebie nazywają duchami przestrzeni, a dlaczego tak nawet oni do końca nie wiedzą.

Mistyczne elfy – czasami zwane też Elfami Świętymi, nie różnią się zbytnio od innych elfów poza tym, że nienawidzą wojny, to jest droga ostateczna. Ich karnacja jest nietypowa i raczej wyróżniająca się w dzień, jak i w nocy. W zagrożeniu używają lekkiej i nietypowej broni np. rapierów, szpad, czy krótkich łuków. Mają niebywały zmysł - zdolność wyczuwania zagrożenia nim nastąpi. Mistyczne elfy nie myślą o majątku, władzy czy panowaniu, uważają to za znieważenie swej rasy. Nigdy nie zastanawiają się nad tym co było, lub co będzie, lecz nad tym co jest. Nigdy nie okazują, że potrzebują pomocy. Ich moc i wiedza pochodzą z doświadczeń życiowych oraz pomocy innym. Podejmują się każdego zadania, które się wiąże z uratowaniem kogoś, inaczej nie angażują się. Nie odczuwają gniewu, żalu, żadnych pragnień, pogardy ani nie żywią takiej urazy, żeby wywoływała ona chęć zemsty.

Lodowe elfy - pomimo drobniejszej (od ludzkiej) budowy są silne i wytrzymałe, a także niezwykle zwinne (sama ich sztuka walki jest bogata w liczne ‘popisy’ akrobatyczne, choć każdy ma na celu szybkie zadanie śmiertelnej rany). Mają one bardziej wyostrzone zmysły wzroku, słuchu i dotyku, co przyszło im kosztem smaku i węchu. W ich żyłach płynie błękitna krew - dosłownie, nie w przenośni. Dlatego też, ich skóra zdaje się być lekko niebieska i jeśli inne rasy się rumienią, to one błękitnieją :P Ich sposób bycia jest dość sztywny. Ograniczają swoje ruchy do minimum, nie lubią niepotrzebnie gestykulować, tak samo są oszczędne w słowach, jak już coś mówią to krótko i wprost. Jak każde elfy nie kłamią, uważają, że jest to oznaka słabości. Największą cnotą jest u nich Lodowa Twarz. Im ma on lepszą tym jest bardziej cnotliwym. Pomimo, że są one istotami niezwykle emocjonalnymi, bardzo mocno wszystko przeżywają (tak jak wszystkie elfy, są też z tej natury bardzo kapryśne), muszą zachować w każdej sytuacji swe lodowe oblicze. Dlatego też inne rasy czują się w ich obecności dość nieswojo, gdyż nie wiadomo nigdy, czy ten się złości, czy cieszy. Lodowe Elfy tłumią na zewnątrz swe emocje, wykorzystując je jako energię dla swego intelektu.

Mroczne elfy (drowy) - na ich temat można by napisać całą powieść. Są całkiem odrębną rasą. Wypędzeni do pomroku za zawiść, chęć dominacji nad innymi rasami i zamiłowanie do bratobójczych walk, osiedli tam i najwyraźniej dobrze się tam czują. Niżsi od swoich naziemnych braci mają ciemną skórę i jasne włosy przechodzące od odcieni srebra do białego, oczy czerwone i prawie białe, posiadają też zdolność infrazjii czyli widzenia w mroku. Armie Mrocznych Elfów składają się z wspaniałej piechoty i jeźdźców, nie używają jednak koni lecz olbrzymich jaszczurów. Z natury bezwzględne, lubujące się w torturach i przemocy a także preferujący niewolnictwo. Rządy sprawują u nich kobiety, przedstawicielki Wielkich Domów. W pomroku odnalazła ich pajęcza bogini Lloth i dzięki jej przewodnictwu założyli własne podziemne państwo z stolicą Menzoberranzan. Drowy wychodzą na powierzchnię nocą, gdyż w świetle dnia tracą swoją magię, a także mają problemy z wzrokiem. Najczęściej można spotkać wyznawców Vhaerauna - boga złodziei. Istnieje też odłam tzw. dobrych drowów, czcicieli bogini tańca i fechtunku - Eilistraee.

http://www.czeluscie.int.pl/index1.php?strona=rasy.htm
http://www.ksmok.w3.pl/biblioteka/artykuly/grac_elfem.html
http://lodowy-elf.eblog.pl/
http://gayamiel.wizytowka.pl/[/blok]

Autor: 340