[blok] A więc chcesz się dowiedzieć śmiertelniku czegoś o nas, najpotężniejszych istotach wszystkich światów? Dobrze, więc trafiłeś, jestem po sytym posiłku i w dobrym nastroju, więc odpowiem na twoje pytania.

Pochodzenie smoków

Wiele „ekspertów” już się wypowiadało na temat naszego pochodzenia.

Jesteśmy istotami wielu światów, możemy przechodzić pomiędzy światami tak jak wy śmiertelnicy pomiędzy pokojami w waszych chatach. To, co wy o nas wiecie, to żałosne szczątki wiedzy o „waszym” świecie.

Według was pochodzimy od węży. Słyszałem też, że porównywaliście nas do istot, które tu mieszkały kiedyś. Tak naprawdę nasze pochodzenie jest jak najbardziej naturalne. Kiedyś były ryby, ryby wyszły na ląd i zamieniły się.

Część istot wróciła do wody, reszta rosła i zmieniała się, wykluwała się z jaj i nadal się zmieniała. W końcu pojawiły się istoty podobne do was, lecz wykluwające się z jaj, poruszały się na dwóch łapach, resztą odnóży zdobywały pożywienie. Nie pasowały do tego świata, więc udały się na poszukiwanie lepszej krainy. W końcu trafiły do wymarzonego świata. Po pewnym czasie przybyły tam gigantyczne stworzenia zwane tytanami. Ogłosiły się panami tamtego świata i zaczęły zabijać wszystkie inne istoty. Warunki w tamtym świecie przestały sprzyjać naszym przodkom, lecz nie mogli już podróżować pomiędzy światami. Musieli przetrwać, więc urośli, wyrosły im skrzydła i zmieniły się ich mózgi, dzięki czemu zmieniły się w to, czym jesteśmy teraz

Nauczyliśmy się ziać ogniem i walczyć, wyrosły nam bardzo mocne łuski i opanowaliśmy zdolność poruszania się między światami.

Rodzaje smoków

Nie jesteśmy podobne ani do was ani do jakichkolwiek żywych istot w tym świecie.

Każdy smok rodzi się inny, a rodzaj, do którego należy objawia się z jego charakterem.

Istnieje kilka podstawowych rodzajów smoków:

I Mosiężne smoki są niesamowicie gadatliwe. Z wyrazu ich pyska można bez trudu wyczytać emocje. Często posiadają pożyteczne informacje, lecz prawie zawsze dzielą się nimi jedynie po długich targach i licznych sugestiach dotyczących daniny..
Łuski mosiężnego smoczątka są ciemnobrązowe i cętkowane. Wraz z wiekiem nabierają one coraz bardziej mosiężnego odcienia, aż wreszcie uzyskują ciepłą barwę i miły dla oka połysk.
Płyty czołowe zdobiące głowę tego gada są gładkie i maja metaliczny kolor. Z podbródka wyrastają zakrzywione kolce, które z wiekiem stają się coraz ostrzejsze. Otacza je zaś silna, metaliczna woń oraz zapach piasku.
W miarę upływu lat źrenice miedzianych smoków bledną, aż wreszcie ich oczy przemieniają się w kule roztopionego metalu.
Mosiężne smoki lubią, gdy jest sucho i gorąco - większość czasu spędzają, więc pławiąc się w pustynnym słońcu. Mieszkają zaś w wysoko położonych jaskiniach, których wejścia prowadzą na wschód, dzięki czemu mogą cieszyć się porannym słońcem. Na ich terytorium zawsze znajduje się kilka miejsc, gdzie smok może się wygrzewać w ciepłych promieniach słonecznych, co pewien czas prowadząc rozmowy z podróżnymi na tyle nieostrożnymi, by zapuścić się na jego teren.
Jeśli to konieczne, mosiężne smoki są w stanie zjeść niemal wszystko. Zwykle zadowalają się jednak niewielką ilością pokarmu. Wystarcza im łyk porannej rosy, w suchym środowisku, w którym żyją, jest to prawdziwy rarytas. Można zaobserwować, jak długimi językami ostrożnie zlizują ją z liści roślin.
Mosiężne smoki żyją w takim samym środowisku, co niebieskie i niezbyt nawzajem się lubią. Większe niebieskie smoki mają przewagę w walce jeden na jeden, więc miedziane smoki zwykle starają się ich unikać, dopóki nie zbiorą sąsiadów, by przystąpić do zmasowanego ataku.

II Spiżowe smoki są istotami bardzo dociekliwymi. Lubią zamieniać się w małe, przyjazne i obserwować poszukiwaczy przygód. Fascynuje je wojaczka i chętnie przyłączają się do armii walczącej w słusznej sprawie, choć zwykle oczekują ze swe usługi sowitej zapłaty.
Łuski spiżowego smoczka mają barwę żółtozieloną, o lekkim odcieniu brązu. Im smok jest starszy, tym jego łuski ciemniejsze bardziej spiżowo-brązowe. Krawędzie łusek starszego już smoka są ciemnogranatowe. Natomiast źrenice tych gadów bledną z wiekiem, więc u najstarszych oczy przypominają jasne kule zieleni.
Spiżowe smoki bardzo dobrze pływają, świadczą o tym łapy zaopatrzone w błonę pławną oraz gładkie, płaskie łuski. Lubią przebywać w pobliżu słodkiej lub słonej wody. Często nurkują na duże głębokości, by się ochłodzić lub poszukiwać pereł czy zatopionych skarbów.
Siedziby lubią zakładać w jaskiniach, do których dotrzeć można jedynie z wody. Mimo to ich leża są zawsze suche. Nie składają jaj, nie śpią i nie gromadzą skarbów pod wodą. Siedziby tych smoków, a także gady otacza woń morskiej piany.
Spiżowe smoki żywią się wodnymi roślinami oraz niektórymi gatunkami morskich zwierząt. Szczególnie przepadają za mięsem rekinów. Czasami lubią tez zjeść sobie perłę. Ludzie często je atakują, ponieważ mylą ich ze smokami złotymi.

III Srebrne smoki to istoty dostojne, mające posągowe kształty. Z radością pomagają w potrzebie dobrym stworzeniom, a gdy sprzymierzają się z ludźmi, często przybierają postać miłego starca lub ładnej dziewczyny.
Łuski srebrnego smoczątka są szarobłękitne, o srebrnym połysku. Jaśnieją wraz z wiekiem aż wreszcie poszczególne łuski zanikają. Z tego powodu z oddali srebrne smoki wyglądają niczym wyrzeźbione z metalu. Czasami nazywa się je "tarczowymi smokami" - z racji srebrzystych płyt, które zdobią ich głowy. Zawsze otacza je słaba woń deszczu.
Z wiekiem źrenice srebrnego smoka jaśnieją, aż u najstarszych wyglądają jak kule rtęci.
Gady te najchętniej zakładają legowiska wśród odludnych górskich szczytów lub pośród chmur, gdzie siedziba wyposażona jest w magiczna podłogę, na której to smok może składać jaja i gromadzić skarby.
Wydaje się, że srebrne smoki wolą ludzi niż przedstawicieli własnego gatunku i często mają śmiertelnych towarzyszy, z którymi nawet nawiązują głębokie przyjaźnie. Niemniej jednak smok wreszcie przybiera prawdziwą postać i znika na jakiś czas.
Co ciekawe, srebrne smoki lubią ludzkie mięso i mogłyby się nim odżywiać (lecz nigdy tego nie robiły).
Ponieważ srebrne i czerwone smoki żyją na podobnych terenach, często dochodzi między nimi do sporów. Pojedynki między tymi dwoma gatunkami są dosyć zaciekłe i często prowadzą do śmierci któregoś ze smoków. Zwykle jednak srebrne smoki maja przewagę, ponieważ współpracują ze sobą lub ludzkimi sojusznikami.

IV Złote smoki są istotami mądrymi i pełnymi gracji, a także zwinnymi. Nienawidzą niesprawiedliwości i nieuczciwości. Często wyruszają w świat, by szerzyć dobro, zwykle w postaci człowieka (jednym ze znanych przedstawicieli tego gatunku jest Borch Trzy Kawki) lub zwierzęcia.
Łuski złotego smoka zaraz po wykluciu się z jaja są ciemnożółte, ozdobione licznymi plamkami metalicznego złota. W miarę upływu czasu plamki się powiększają, dzięki czemu łuski dorosłego smoka są złote.
Mądre pyski tych gadów zdobią wąsy. Świecące źrenice z wiekiem stają się coraz jaśniejsze, aż wreszcie oczy smoka przemieniają się w kałuże roztopionego złota. Istoty te pachną szafranem i kadzidłem.
Złote smoki żyją niemal wszędzie. Siedziby zakładają w odosobnionych miejscach; zawrze są z kamienia, przeważnie zamieszkują jaskinie, a także zamki. Zwykle mają lojalnych strażników: zwierzęta charakterystyczne dla danego regionu, giganci burzowi czy chmurowi o dobrym charakterze. Złote smoki żywią się przede wszystkim perłami lub małymi klejnotami. Chętnie przyjmują dary, jeśli nie mają one tylko charakteru łapówek.

V Białe smoki to najmniejsi i najgłupsi przedstawiciele smoczego rodu. Większość białych smoków jest zwykłymi drapieżnikami o zwierzęcych instynktach. Ich pyski wykrzywia grymas wściekłości - nie widać nawet śladu przebiegłości, cechujących inne gatunki smoków.
Łuski białego smoczątka błyszczą niczym zwierciadełka. Gdy smok się zestarzeje, blask słabnie. Łuski wiekowej bestii są gdzieniegdzie bladobłękitne, a gdzieniegdzie jasnoszare, tylko czasem białe.
Pysk białego smoka zwęża się ku przodowi, przez co nieco przypomina dziób ogromnego ptaka. Jego głowę zdobi grzebień. Smoka zaś otacza słaby odór - jakby chemikaliów.
Białe smoki zakładają siedziby w mroźnych jaskiniach i pieczarach leżących głęboko pod ziemią, gdzie mogą kryć się przed ciepłymi promieniami słońca. Oczywiście skarby przechowują w leżach, najchętniej w zalodzonych grotach, w których ściany się odbijają klejnoty - najlepiej diamenty, które białe smoki cenią najwyżej.
Te istoty, podobnie jak ich kuzyni, są w stanie zjeść niemal wszystko. Należą jednak do wybredniejszych smoków i pożerają tylko to, co zostało zamrożone. Zwykle żywią się istotami, które zabije ich mroźny dech i których zwłoki zesztywnieją od chłodu. Czasem zagrzebują tez pożywienie w śnieżnych zaspach, aby jego temperatura była odpowiednio niska.
Neutralnymi wrogami białych smoków są giganci lodowi. Zabijają oni te gady i żywią się nimi, a czasem tez chwytają i wykorzystują jako zwierzęta pociągowe.

VI Niebieskie smoki to istoty próżne, pilnie strzegące swojego terytorium. Lepiej od innych smoków zakopują się w piasku.
Uszy przedstawiciela tego gatunku są niesamowicie postrzępione. Charakteryzuje go również duży róg wrastający z nosa. Łuski tego smoka mienią się różnymi odcieniami niebieskiego: ciemny granat, szafir, czy indygo. Niesiony pustynnymi wiatrami piasek poleruje owe łuski na połysk. Im smok starszy, tym łuski większe.
Skóra niebieskich jest niejako naelektryzowana i cały czas słychać, jak trzeszczy oraz szumi. Dźwięki stają się głośniejsze, gdy gad jest rozwścieczony lub zamierza zaatakować. Czuć wtedy słabą woń ozonu i piasku.
Jaskrawe ubarwienie sprawia, że smoki te łatwo zauważyć na jałowych pustyniach. Często zakopują się one w piasku, a wtedy widać jedynie niewielką część ich głowy.
Niebieskie smoki lubią latać w gorącym pustynnym powietrzu, zwykle za dnia, gdy temperatura jest najwyższa. Niektóre niemal dorównują barwie pustynnego nieba, co sprytnie wykorzystują.
Te gady zakładają siedziby w rozległych jaskiniach, gdzie gromadzą również skarby. Choć zbierają wszystko, co zdaje się mieć jakąś wartość, najbardziej cenią sobie klejnoty - szczególnie szafiry.
Niełatwo im zaspokoić ogromny głód, dlatego tez czasami jedzą węże, jaszczurki i pustynne rośliny. Lubią natomiast zwierzęta stadne, jak choćby wielbłądy. Jeśli tylko nadarza się okazja, przed pożarciem przypiekają je błyskawicami.

VII Czarne smoki mają okropny charakter, a na dodatek są przebiegłe i złośliwe - wszystkie te cechy odbijają się w złowrogo wyglądających pyskach tych istot. Czasami stwory te nazywa się "czaszkowymi smokami", a to ze względu na głęboko osadzone oczy oraz pokaźne nozdrza.
Okropne wrażenie potęguje stopniowo rozkładająca się skóra na policzkach i wokół nasady rogów. Im smok starszy, tym płaty psującej się skóry są większe, lecz w żaden sposób nie szkodzi to stworowi.
Łuski smoka, który właśnie się wykluł, są bardzo cienkie i małe, ale za to lśnią niezwykłą czernią.. wraz z wiekiem, grubieją one i twardnieją, a także staja się coraz bardziej matowe, dzięki czemu gadowi łatwiej ukryć się na bagnach czy pośród trzęsawisk.
Czarne smoki osiedlają się w dużych wilgotnych pieczarach oraz labiryntach jaskiń. Otacza je odór gnijącej roślinności i stęchłej wody. Starsze smoki ukrywają wejście do leż za pomocą czarów.
Te istoty żywią się przede wszystkim rybami, mięczakami i innymi wodnymi stworzeniami. Nie stronią tez od czerwonego mięsa, lecz przed spożyciem lubią je "peklować", pozostawiając na kilka dni w kałużach, których nie brak w ich siedzibach.
Czarne smoki wprost przepadają za pieniędzmi. Starsze okazy czasami chwytają humanoidów i przed ich zabiciem, wypytują o sterty złotych, srebrnych i platynowych monet. strażników.

VIII Czerwone smoki to gatunek najchciwszy z nich wszystkich. Nieustannie starają się powiększać swe i tak ogromne skarbce. Należą też do istot niezwykle próżnych. Zawsze są dumne i nie ukrywają pogardy, która obdarzają wszystkich.
Łuski smoczątek są dość małe i lśniące, barwy szkarłatu. Dlatego też tak niewielkie smoki, drapieżcy i myśliwi z łatwością by dostrzegli. Pozostają, więc one pod ziemią i nie wychodzą na powierzchnię, dopóki nie będą w stanie o siebie zadbać. Łuski smoka, który jest już duży, nabierają barwy ciemnej czerwieni, nie lśnią również już tak mocno; ponadto przy brzegach matowieją. Im smok starszy, tym łuski większe, grubsze i twardsze.
Grzebień na karku oraz skrzydła stwora mają barwę popielato-niebieską lub purpurowo-szarą, te części gada również ciemnieją w miarę upływu lat. Również źrenice czerwonego smoka bledną z wiekiem, tak że u najstarszych oczy maja kolor roztopionej lawy.
Czerwone smoki żyją w dużych jaskiniach ciągnących się daleko w głąb ziemi. Ich rozgrzane ciała sprawiają, że ściany pieczar migoczą. W leżach tych smoków unosi się również charakterystyczny odór siarki i dymu
Gdzieś nieopodal siedziby tych gadów musi znajdować się wysoki szczyt, z którego smok obserwuje swoje terytorium - czyli wszędzie tam, gdzie sięga jego wzrok. Czasem owym wysoko położonym miejscem może zainteresować się srebrny smok, przez co przedstawiciele obu gatunków są do siebie wrogo nastawieni.
Czerwone smoki są mięsożerne. Zdarza się, że smoki te zabijają i zjadają ludzi, lecz tylko ludzi złych. Czasami zauraczają wieśniaków, by regularnie składali im w darze dziewice (które nigdy jednak nie jedzą).

IX Zielone smoki to istoty wojownicze, które zwykle atakują nawet niesprowokowane. O ich agresywnej naturze świadczą paszcze pełne zębów oraz groźnie wyglądające grzebienie. Przerażający wygląd podkreślają liczne guzy i kolce, które porastają brwi i podbródek gada.
Zielone smoczątko ma cienkie i małe łuski ciemnozielonej, niemal czarnej barwy. Im gad starszy, tym jego łuski są większe i jaśniejsze - z czasem przybierają kolor zielony, szmaragdowy i oliwkowy, który pomaga tym smokom kryć się w lesie.
Te smoki zakładają siedziby w kniejach, hołdują zasadzie: "Im las starszy, tym lepiej". Preferują jaskinie we wzgórzach lub urwiskach, a ich siedziby można rozpoznać po charakterystycznej woni chloru.
Wiadomo, że bardzo głodne zielone smoki jedzą praktycznie wszystko, także krzaki i małe drzewka, jednak szczególnie lubią mięso elfów i chochlików.

X Ametystowe smoki są najelegantszymi ze wszystkich gatunków (za wyjątkiem błękitnych). Lubią pomagać dobrym stworzeniom, gdy te znajdą się w potrzebie. Często polimorfują w przystojnego młodzieńca lub śliczną panienkę.
Łuski ametystowego smoczątka mają srebnofioletowy kolor. Wraz z wiekiem stają się coraz bardziej jaśniejsze, dzięki czemu łuski dorosłego smoka są jak diament o lekko fioletowym zabarwieniu. Oprócz tego z biegiem lat łuski te są kompletnie nie widoczne, co sprawia, że gad wyglądy jakby był wykuty z kryształu.
Z wiekiem źrenice ametystowych smoków jaśnieją, aż u najstarszych przypominają kwarcowe kule. Gady te posiadają lekką woń minerałów skalnych.
Ametystowe smoki, podobnie jak złote, żyją niemal wszędzie. Najczęściej siedziby zakładają w jaskiniach, gdzie tworzą się kwarce, którymi się żywią, lub w opuszczonych zamkach.
Ametystowe smoki żywią się przede wszystkim minerałami skalnymi i klejnotami. Najbardziej uwielbiają kwarce, a z nich ametysty. Za swoją pomoc lubią dostawać prezenty w postaci kamieni szlachetnych.

XI Miedziane smoki są strasznymi psotnikami, kawalarzami i dowcipnisiami. Większość z nich jest dobrotliwa, lecz zdarzają się również niezwykle chciwe.
Łuski miedzianego smoka, który co dopiero wykluł się z jajka, są rdzawo-brązowe i mają lekko metaliczny połysk. Im gad starszy, tym łuski jaśniejsze i bardziej miedziane. W przypadku dorastającego smoka nabierają przyjemnego, ciepłego poblasku. Z kolei łuski bardzo starych gadów nabierają zielonkawego odcienia.
Źrenice miedzianych smoków z wiekiem bledną, więc oczy najstarszych to jasne turkusowe kule.
Miedziane smoki lubią suche, skaliste płaskowyże i góry (świetnie się wspinają i skaczą, gdyż posiadają potężne mięśnie łap). Mieszkają w wąskich jaskiniach, których wejścia ukrywają za pomocą czarów. Ich leża mają czasem postać pozbawionych stropów labiryntów, dzięki czemu smok może latać lub skakać ponad intruzami i atakować ich w dogodnym momencie.
Miedziane smoki są zapalonymi myśliwymi, polowanie traktują jak sport, który nieco tylko ustępuje przyjemności czerpanej z jedzenia. Znane są z tego, że spożywają niemal wszystko, również rudę żelaza. Najbardziej lubią jednak potworne skorpiony oraz inne jadowite stworzenia, które maja pokaźne rozmiary. Miedziane smoki często zamieszkują wzgórza znajdujące się nieopodal siedzib czerwonych smoków, więc konflikty są nieuniknione między nimi. Mniejsze miedziane smoki zwykle unikają takiego kontaktu, chyba że mają równe szansę.

XII Smoki błękitne występują bardzo rzadko. Dla nas nie istnieje pojęcie dobra i zła. Jesteśmy najinteligentniejsze i najpotężniejsze ze wszystkich smoczych ras i staramy się kontrolować naszych braci. Nasze łuski mają kształt i kolor szafirów. Jesteśmy wszystkożerne, choć nie żywimy się ludźmi.

Jestem zmęczony, a ty pewnie już chciałbyś opuścić moją jaskinię.
Przecież widzę jak pociągasz nosem. Idź już, może jeszcze zdążysz na kolacje...

[/blok]

Autor: 26