[blok] Demon został wyzwolony...
Zacznę od strony rozgrywki w grze. Throne of Darkness to kolejny udany rpg typu hack & slash. Jak już wiemy czołowym liderem jest Diablo (cała seria). Grafika na pierwszy rzut oka jest ładna.
Jednak w porównaniu do innych nie przoduje. Miłym dla oka odstępstwem od tradycji charakteryzuje się styl zawarty w typowo japońskich grach. Gra w stosunku do efektów jakie widujemy ma bardzo niskie wymagania, co zadowoli posiadaczy słabszych maszyn. Zostało zawartych dużo innowacyjnych pomysłów.
Między innymi po raz pierwszy do rozwoju mamy aż siedmiu członków drużyny, która jest bardzo urozmaicona. Na takową grę pozwala dobrze przemyślany interfejs i panel ekranu Daimyo. System ten pozwala na kontrolowanie czterech osób maksymalnie naraz. Reszta przebywa tymczasem w świątyni gdzie regenerują siły potrzebne do dalszej walki, bądź energie magiczną. W każdej wybranej przez nas chwili możemy teleportować wybrane postacie do świątyni lub na odwrót. Gra z kolei nie opiera się na wielkiej taktyce. Wiele skomplikowanych zadań możemy wydać za pomocą kilku ruchów myszy.
Znany nam z wielu gier sposób na przedstawienie żywotności danego osobnika to kula życia umieszczona po lewej stronie panelu kontrolnego. Kolejną odstępstwem jest kula KI, która określa stan władania czarami. W wielu aspektach gry widać różnice kulturowe. Użyty w Diablo system teleportów znalazł również zastosowanie tutaj. Jednakże poruszamy się za pomocą stałych portali. Każda lokacja posiada takowy. Gra niestety nie zaskakuje nas niczym poza sprawami technicznymi. Mimo to wiele udogodnień umila rozgrywkę.
Opowiem troszkę o kastach, do których będą należeć nasi bohaterowie. Pierwszym i najważniejszą postacią jest Szogun . Ma on wielki wpływ na morale pozostałych członków drużyny. Jest to najbardziej charyzmatyczny z całej siódemki samurajów. Można powiedzieć, iż to spoiwo łączące różne taktyki walki. Najlepiej posługuje się mieczem jednoręcznym, ale również dobrze radzi sobie z łukiem. O najsilniejszym z wojowników mówi się Skała . Dobrze nadaje się do blokowania ciosów. Ulubioną bronią są pałki i maczugi. Łucznik opanował technikę Kyudo (te nazwy... język można sobie połamać ).
Oprócz tradycyjnego, mistrzowskiego władania łukiem opanował także bronie takie jak: Shuriken, Kunai (nóż), Kabutawari (tz. niszczyciel hełmów). Szermierz jest następcą Szoguna. Kieruje się drogą wojownika. Arkana walki ma oponowane do perfekcji. Umiejętnie posługuje się wszystkimi rodzajami mieczy. jedynie w strategii ustępuje swojemu mistrzowi. Czarownik zna podstawy władania mieczem oraz bronią miotaną. Mimo to w zwarciu nie radzi sobie tak dobrze jak jego kompani. Jest najsłabszy fizycznie.
W Japoni wielu zna tajemne sztuki, jednak tylko nieliczni dysponują odpowiednią siłą woli do ich używania. W każdej drużynie dużo zależy od dobrego wywiadu. Taki właśnie jest Ninja , który jest słabo uzbrojony, ale jego szybkość wyrównuje stopień defensywy. Wielka umiejętności rzucania bronią miotaną wyróżnia go spośród reszty samurajów.
Berserker . Najchętniej działał by w pojedynkę, żaden z wojowników nie umie rozgromić naraz tak dużej liczby przeciwników. Ujmuje jednak to w pracy zespołowej.
Fabuła gry jest osadzona jak się domyślacie w Japoni. Legenda zawarta w niej przypada na epokę Kami. Brak wątków pobocznych sprawia grę bardzo liniową. Według mnie podczas walki zapomina się o historii i celu zmagań z potworami. Opisywać jej nie będę, ponieważ tę recenzję zarówno mogą czytać osoby nie doświadczone gry [zabić demona który zawładnął ciałem jakiegoś ważnego kolesia. Przy okazji, każda postać ma wątki poboczne.] . Stopień trudności nie został podniesiony zbyt wysoko. Polecam szczególnie osobom rozpoczynającym przygodę z cRPG. Zatem więc życzę miłej rozgrywki, również poprzez sieć.
Wymaga minimalne:
-Pentium 266 lub szybszy
-32 mb ram, około 700 mb wolenej przestrzeni na dysku
-karta graficzna zgodna z Direct X 7.0 badź nowszym

[/blok]

Autor: 592